DOUBT REGARDING THE VALIDITY FOR INDULGENCES OF CERTAIN METHODS OF CHANTING THE LITANY OF THE BLESSED VIRGIN MARY (July 21, 1919) [The decree, which was published in January 1920, refers to three abuses in the chanting of the Litany (two of which are fairly common in this country), and a doubt is expressed as to whether such methods avail for the gaining of the Indulgences granted for the recitation of the Litany. The abuses are: (a) omitting the second Kyrie eleison at the beginning of the Litany; (b) joining three invocations under one ora pro nobis; (c) reciting the Agnus Dei only once at the end. The decision of the Sacred Penitentiary is that the Indulgences are not gained by these methods of recitation, and the Holy Father orders the correction of such abuses wherever they prevail. (Seelater Liturgical Notes in I. E. RECORD, March 1920).] S. POENITENTIARIA APOSTOLICA SECTIO DE INDULGENTIIS DUBIUM CIRCA INDULGENTIAS LITANIIS MARIALIBUS ADNEXAS Propositum fuit huic S. Tribunali sequens dubium : 'Quibusdam in locis consuetudo invaluit Litanias Lauretanas sic cantandi ut (1) semel tantum recitetur Kyrie eleison (Kyrie eleison, Christe eleison, Christe audi nos, Christe exaudi nos); (2) invocationes mariales ternae coniungantur cum unico ora pro nobis (Sancta Maria, Sancta Dei Genitrix, Sancta Virgo Virginum, ora pro nobis); (3) semel tantum pariter dicatur Agnus Dei (Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, parce nobis, Domine, exaudi nos, Domine, miserere nobis). 'Attento can. 934, § 2, Codicis Iuris Canonici, quaeritur utrum hac ratione fideles lucrari valeant Indulgentias Litaniis adnexas.' Sacra Poenitentiaria, mature consideratis expositis, respondendum censuit : Negative. Hanc autem sententiam, ab infrascripto Cardinali Poenitentiario Maiore Ssmo Dño Benedicto Pp. XV, in audientia diei 18 vertentis mensis relatem, Sanctitas Sua confirmavit, et insuper declarari iussit : praedictam consuetudinem non esse approbandam, ideoque ab Ordinariis prudenter curandum ut in locis ubi viget submoveatur. Datum in Sacra Poenitentiaria, die 21 mensis iulii, anni 1919. L.S. VOL. XV-11 O. CARD. GIORGI, Poenitentiarius Maior. DECREE CONCERNING THE BEATIFICATION AND CANONIZA TION OF THE SERVANT OF GOD, FORTUNATUS REDOLFI, PRIEST OF THE CONGREGATION OF REGULAR CLERICS OF ST. PAUL (November 12, 1919) SACRA CONGREGATIO RITUUM MEDIOLANEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI FORTUNATI REDOLFI, SACERDOTIS PROFESSI E CONGREGATIONE CLERICORUM REGULARIUM S. PAULI, BARNABITARUM. In oppido Zenano, Brixiensis dioecesis, primus ex decem filiis Iosephi Redolfi et Angelae Tonni, progenie et censu praestantium, die 8 novembris anni 1777, ortus est Servus Dei Fortunatus Redolfi, qui, ob grave vitae periculum statim lustralibus aquis ablutus, vix convaluit, in parochiali ecclesia sub conditione baptismum cum ritualibus caeremoniis accepit. Speciosus forma moribusque integer ac suavis, succrescebat puer sub domestica disciplina in timore Domini, ab idoneis magistris diligenter instructus litteris bonisque artibus. A prima aetate in pauperes et egenos liberaliter egit; et suos ac extraneos, potissimum coaevos, in societatem bonorum operum efficaciter adscivit. Avunculi consilio et parentum voluntate, anno 1787, Modoetiam missus, in Collegio pro iuvenibus educandis, sub regimine sacerdotum, qui ad Societatem Iesu iam dimissam pertinebant, latinas graecasque litteras artemque diagraphicam didicit. Sacro chrismate confirmatus et ad sanctam Synaxim primum admissus, dein bis in mense angelico Pane se reficere consuevit. Collegii alumni, statis diebus, praesertim in Quadragesima, frequentare solebant ecclesiam Barnabitarum, S. Mariae de Carrobiolo, et sacris Maioris Hebdomadae officiis salutariter permotus, Dei Famulus consilium, quod antea iam mente volvebat, se totum Deo in religiosa S. Pauli Congregatione mancipare, recogitavit et patefecit, prompto animo dispositus quantocius exequi. Verum, exortis quibusdam obstaculis, tum ex parte parentum minime annuentium separationi, tum ex metu furentis in Gallia perturbationis et imminentis in Italiam Gallorum incursus, Fortunatus sanctum propositum ad opportuniora tempora differre coactus est. In patriam reversus, vitam domi fere claustralem duxit, a mundanis oblectamentis et conversationibus alienus et sacramentis assiduus atque orationi. Attamem, prouti erat inclinatus, graphices ac picturae studiis et operibus incubuit, ad hunc peculiarem finem, ut in posterum, hisce artibus utens, sacras aedes decore exornaret et pueros ac adolescentes magis alliceret ad fidem religionemque catholicam animose profitendam atque fideliter deserviendam. In Longobardia, sub annum 1799, Republica Cisalpina ad instar Gallicae constituta et bello adversus Reges confoederatos instaurationis fautores indicto, Fortunatus, militiae et nobilium cohorti adscriptus, stationem posuit Brixiae, Mediolani et Modoetiae. Nihilominus quotidiana recitatione Officii Beatae Mariae Virginis, frequenti sacramentorum perceptione, aliisque naturae et gratiae praesidiis suffultus, commilitonibus suis vitae intemeratae etiam in castris exempla praebuisse perhibetur. Foederatorum principum copiis parta victoria, pulsis trans Alpes Gallis et Republica Cisalpina dissoluta, Redolfi cum sua cohorte a militia dimittitur et ad meliora castra absque ulla mora transire statuit. Revera, annuente suae conscientiae moderatore, de parentum consensu, omnia sua bona vendit in levamen et utilitatem pauperum et Modoetiae, apud collegium Barnabitarum Sanctae Mariae de Carrobiolo, die 30 septembris, eodem anno 1799, tyrocinium irit. Hoc feliciter peracto, a Patre Provinciali Francisco Fontana, postea, Congregationis Sancti Pauli Praeposito Generali et S. R. E. Cardinali religiosum habitum accipit ac dein religionis vota simplicia emittit. Mediolani autem, quo se contulerat ad studia theologica in collegio Sancti Alexandri peragenda, solemnia vota, anno 1802, rite nuncupavit eodemque anno ac subsequenti, per gradus ad minores et maiores Ordines promotus, die 14 iulii anni 1803, primum Sacrum pientissime litavit. Paulo post, Superiorum iussu, Cremonam petiit, ubi in publicis scholis Barnabitarum Ipse, acri ingenio et facili eloquio praeditus, munus sibi commissum tradendi humanas litteras egregie gessit. Suavi ac prudenti disciplina adhibita, intra et extra scholam suos, alumnos attrahebat ad vitam sobriam, iustam et piam agendam; unde non minus discipulorum quam Cremonensium civium admirationem et amorem sibi conciliabat. Ad meliorem corporis et valetudinis firmitatem curandam primum Modoetiam, dein Bononiam concessit. In hac civitate, tum in Collegio Sancti Aloisii, tum in scholis externis ad Sanctam Luciam, optimus magister docuit, simulque sacrum ministerium exercuit in ecclesiis et oratoriis cum spirituali emolumento fidelium. Biennio vix elapso, ex obedientia, Laudem Pompeiam petit, ibique sacras conciones ad populum singulis dominicis habet. Paucos post menses accidit, ut impia et crudelis Ordinum religiosorum abolitio Parisiis decreta, ad Longo. bardiam, Galliae subiectam, extenderetur. Tunc, e Laudensi asylo expulsus, primum Modoetiam redit et in Collegio Sanctae Mariae Angelorum praeceptoris munus resumit, deinceps, ab avunculo invitatus, qui erat archipresbyter in oppido Adro, Brixiensis dioecesis, de consensu superiorum, illuc se contulit, auxiliatricem operam eidem praestiturus. Humilis, pauper et sibi austerus sicut antea, iugiter mansit fidelis alumnus suae Congregationis, spiritu et professione, suumque avunculum archipresbyterum tamquam legitimum superiorem recognovit eiusque mandatis continuo libenterque paruit. Hinc vicina oppida sacris expeditionibus peragravit et in pago Capriolo Sororibus a Sancta Ursula earumque puellis pietatis magister datus. Adri degens in ecclesia Sanctae Annae quam Ipse instauravit ac depinxit, oratorium fundavit pro iuvenibus, ad instar oratorii Sancti Philippi Neri. Extat adhuc Modoetiae tabula a Redolfi picta, referens sanctos oratorii Patronos Philippum Nerium et Aloisium Gonzagam cum selectis iuvenibus ad altare Beatae Mariae Virginis confluentibus. Hoc opus votivum Ipse fecit ob supervertam surditatem, uti sibi bonum ad humilitatem et sanctificationem, quod constat ex inscripto tabulae titulo: 'Surdus gratiarum ergo.' Simile quoque oratorium pro puellis ibidem instituit, quas prudentibus piisque foeminis dirigendas concredidit. Vertente anno 1816, summa annonae penuria Longobardiam devastante, sacerdos Redolfi apparuit velut angelus charitatis, omnibus inculcans largitatis et misericordiae opera plenamque in Deum providentissimum fiduciam. Indigentibus procuravit et suppeditavit eleemosinas, vestes et rem frumentariam. Post pactum Vindobonense anni 1815, regus publicis compositis et ad pristinum statum restitutis, Ordines quoque religiosi instaurati sunt, et cum ceteris in Longobardia etiam Familia Barnabitarum. Fortunatus, redux ab exilio et a sodalibus vocatus, in Collegium de Carrobiolo remeavit, ubi, per quinquennium cathechesim populo tradidit atque oratorium erexit, sex post menses translatum in ecclesiam suburbanam S. Mariae a Gratiis, pro alumnis publici gymnasii et civilis conditionis, qui primo anno quadraginta supra ducentos iam adnumerabantur. Alterum simile oratorium, sub titulo et patrocinio Virginis Dolorosae, pro puellis fundavit et rexit usque ad annum 1831; praetermissis aliis huiusmodi fundationibus variis in locis. Tandem Dei Famulus, iam aetate provecta, lethali morbo vexatus, sacramentis Ecclesiae piissime receptis, in medio suorum sodalium atque alumnorum placidissime animam exhalavit, die 8 aprilis anni 1850. Ad corpus Servi Dei publice expositum, sicut ad funus solemniter celebratum, existimationis et devotionis causa, frequentissimus adstitit populus, qui ipsum cadaver ad commune coemeterium usque ad sepulturam comitatus est.-Fama autem sanctitatis, quam Fortunatus Redolfi in vita sibi comparaverat, post obitum magis in dies clara et aucta, causam dedit ut Processus super ea, auctoritate Ordinaria, in ecclesiastica Curia Mediolanensi conficeretur. Quo expleto et Romam ad sacram rituum Congregationem delato, servato iuris ordine, quum, scriptorum Servi Dei revisione rite peracta, nihil obstaret quominus ad ulteriora procedi posset, instante Rmo P. Ianuario Ricotti. Congregationis clericorum regularium S. Pauli Barnabitarum Generali Procuratore et Postulatore, attentisque litteris postulatoriis Emorum S. R. E. Cardinalium Andreae Ferrari archiepiscopi Mediolanensis, et Alexandri Lualdi, archiepiscopi Panormitani, et plurium Archiepiscoporum et Episcoporum, necnon Capitulorum Ecclesiarum Cathedralium, parochorum et sodalitatum tum religiosarum tum saecularium, virorum et mulierum, praesertim ex dioecesibus Mediolanensi, Brixiensi et Laudensi, Emus et Rmus Dñus Cardinalis Vincentius Vannutelli, Episcopus Ostiensis et Praenestinus, huius Causae Ponens seu Relator, in ordinariis sacrorum rituum Congregationis comitiis subsignata die ad Vaticanas aedes coadunatis, sequens dubium discutiendum proposuit: An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum, de quo agitur? Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, auaito voce et scripto R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promotore generali, super quaestione discussa, omnibus sedulo perpensis, rescribendum censuerunt: Affirmative seu signandam esse Commissionem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 11 novembris 1919. Facta postmodum de his Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV per infrascriptum Cardinalem Sacrae Rituum Congregationi Praefectum relatione, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem sacrae Congregationis ratum habens, propria manu signare dignata est Commis. sionem introductionis Causae beatificatioris et canonizationis Servi Dei Fortunati Redolfi, sacerdotis professi e Congregatione clericorum regularium S. Pauli, Barnabitarum, die 12 eisdem mense et anno. A. CARD. VICO, Ep. Portuen. et S. Rufinae, S. R. C. Praefectus. ALEXANDER VERDE, Secretarius. L.S. DECISION OF THE HOLY ROMAN ROTA FIXING THE (January 31, 1919) [The decree was published in December, 1919.] SACRA ROMANA ROTA DERTHOΝΕΝ. FINIUM PAROCHIALIUM SEU DOMORUM VINDICATIONIS Benedicto PP. XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno quinto, die 31 ianuarii 1919, RR. PP. DD. Guilelmus Sebastianelli, Decanus, Ponens, Ioannes Prior et Aloisius Sincero, Auditores de turno, in causa Derthonen.-Finium Parochialium, seu domorum vindicationis, inter Sac. Ioannem Baptistam Bracesco, parochum loci 'Vaccarezza,' repraesentatum per legitimum procuratorem Rev. D. Hectorem De Angelis, advocatum, et Sac. Ioannem Canegallo, parochum loci 'Casella,' repraesentatum per legitimum procuratorem Rev. Ioannem Baptistam Nicola, advocatum, sequentem tulerunt definitivam sententiam. Exstant in dioecesi Derthonen duae paroeciae finitimae, quarum una nomine Vaccarezza sita est in montana regione, altera, cui nomen Casella, reperitur ad ima vallis fluminis Scriviae. Inter praefatarum parochiarum rectores controversia mota est, ad quem pertineat iurisdictio in domibus Cason di Tonno, Manzanè, Macciò, Magnano, aliisque humilioribus ad dexteram et sinistram ripam torrentis Brevenna erectis. Episcopus Derthonen. ad dirimendam controversiam decretum edidit die 14 septembris 1911, in quo domus supra memoratas adiudicavit parocho Casella. Decreto non acquievit parochus Vaccarezza et ab Ordinario petiit, ut quaestio definiretur iuris ordine servato. Quod revera factum fuit a Curia Derthonensi, quae, processu rite instructo, die 31 decembris 1914 sententiam tulit, qua domus Cason di Tonno aliaeque sitae ad sinistram ripam torrentis Brevenna dicebantur pertinere quoad dominium parocho Casella; quae vero ad dextram eiusdem torrentis iacent, eidem parocho subesse debebant non ratione dominii, sed ratione possessionis. Ab huiusmodi decisis actor appellavit ad Curiam metropolitanam Ianuensem, quae, nova instructoria peracta, die 11 septembris 1916 confirmavit sententiam iudicum Derthonensium. Parochus Vaccarexxa, victus sed non fractus, ad H. S. Auditorium provocavit; et hodie tertio causa |