commendat Legislatoris ecclesiastici, quam laudem nec noviter datum Codicem demereri oportebat. Fieri etenim poterit aliquando ut a more barbirasii recedendum fortasse sit, prout vel post Tridentinam Synodum, usque ad exitum saec. XVII, recessum fuisse omnes norunt: nec quemquam fugere potest quam incommodum sit, solemniter datam et firmatam in Codice legem, abrogare. Secundo, et consequenter: mos iste barbam radendi, prouti historicae eius vicissitudines ostendunt, nonnisi consuetudine probatis nempe regionum moribus, quandoque iure particulari firmatis, universalis evasit, saltem quoad locorum circumstantias: quamobrem, quatenus in Codice recipi poterat (idest implicite et hypothetice, non absolute) satis receptus videtur ubi Codex, non absimiliter a Concilii Tridentini sanctione (cap. 6, sess. XIV de ref.) ' decentem habitum ecclesiasticum, secundum legitimas locorum consuetudines et Ordinarii loci praescripta clericos deferre iussit, immo universam hanc materiam de externo corporis cultu, salva quidem necessaria unitate disciplinae et conformitate, ad praefatam normam consuetudinis redigendam voluit (c. 136, § 1). Ceterum, absonum prorsus censeri debet eorum commentum qui volunt in ipso num. 6, can. 6, abrogatas esse consuetudines generales de quibus Codex simpliciter sileat, quasi Legislator benignius egerit erga consuetudines vigentes contra canones (cfr. can. 5, coll. cum can. 30), quam erga consuetudines secundum aut praeter legem. Tertio: praescindendo a generali praescripto legis, dubium esse nequit quin in casu particularis lex in loco vigens prohibensque barbam gestare, pro norma sumenda sit, non solum quia, ex iam demonstratis, silentio Codicis potius recepta quam exclusa apparet, sed etiam ex explicito praescripto can. 20, ubi docetur: 'si certa de re desit expressum praescriptum legis sive generalis sive particularis' unde pronum est inferre, silente lege generali, sequendum esse particularis legis praescriptum.-Fortius id firmatur, si consideretur praescriptum hoc particularis legis, in casu, conforme omnino esse universali in praesenti Ecclesiae latinae usui et consuetudini, prouti in comperto est: ut autem contra universalem consuetudinem usus oppositus alicubi introducatur, nec sufficere Ordinariorum auctoritatem, sed requiri saltem tacitum supremi Ecclesiae Pastoris consensum. Praestat ad rem litteras referre quas Nuntius Apostolicus apud aulam Bavariae sub die 16 iunii 1863 dedit nomine rec. mem. Pii PP. IX ad Archiepiscopum Monacen. et Frisingen., quae ita sonant : 'Ad aures Beatissimi Patris pervenit in nonnullis Bavariae dioecesibus adesse ecclesiasticos viros qui, novitatis vel potius levitatis spiritu perducti, usum iamdiu insoletum barbam gestandi iterum introducere conantur. Quidquid de anteactis saeculis dici debeat, in confesso est modernam et vigentem Ecclesiae latinae disciplinam huic usui prorsus obstare, novamque consuetudinem, ut legitime introducatur, necessario requirere assensum saltem tacitum supremi Ecclesiae Pastoris. Hic autem huiusmodi novitatem omnino se reprobare declarat: eo vel magis quod tristissimis hisce temporibus spiritus omnia innovandi haud paucos seducat, et ex una novitate ad aliam facile procedi possit. Quae cum ita sint, placuit Sanctitati Suae mihi in mandatis dare, ut omnibus Bavariae Antistitibus suo nomine significarem, ab ipsis omnimode curandum esse non solum ut praedictus usus expresse prohibeatur, sed etiam ut disciplinae unitas et perfecta cum Ecclesia Romana, omnium magistra, conformitas in omnibus, ac proinde in habitu et tonsura clericorum servetur, vel, si opus sit, restauretur, ac qualiscumque nova consuetudo vitetur quae supremo Ecclesiae Capiti apprime cognita atque ab ipso probata non sit. 'Dum haec Excellentiae Tuae Illmae et Revmae Beatissimi Patris iussu ac nomine scribo, illam rogo ut me de huius epistolae receptione instructum reddens, mihi etiam indicare velit, quid Excellentia Tua opportunum facere existimaverit, ut praedictus usus, si forte in ista dioecesi manifestari incoepit, extemplo relinquatur, atque nemini unquam in mentem veniat illum introducere.' 1 RESOLUTIO. Porro, relatis in plenario conventu Sacrae Congregationis Concilii, die 10 ianuarii 1920, precibus Emi Episcopi Wratislavien., Emi Patres rescribendum censuere: Negative ad primam partem; affirmative ad alteram. Factaque de praemissis relatione Ssmo Dño Nostro Benedicto, Div. Provid. PP. XV, in audientia insequenti die infrascripto Secretario concessa, Sanctitas Sua resolutionem Emorum Patrum approbare et confirmare dignata est. I. MORI, Secretarius. SCHISMATICAL UNION OF CERTAIN BOHEMIAN PRIESTS IS CONDEMNED (January 15, 1920) ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM SCHISMATICA NONNULLORUM E CLERO BOHEMO SACERDOTUM Nunciatum est Sanctae Sedi nonnullos e clero bohemo sacerdotes, quorum impulsu insanae iam antea postulationes eidem Sanctae Sedi oblatae fuerant, postremis hisce diebus illegitime congregatos, schismatico ausu, defectionem ab Ecclesia Romana, aliarum omnium ecclesiarum matre et magistra et catholica unitatis centro, proclamasse atque in nationalem, quam vocant, ecclesiam coaluisse. Tantum facinus Suprema haec Sacra Congregatio Sancti officii, cui fidem moresque tutandi onus incombit, ex animo detestata, muneris sui esse ducit praefatam ecclesiam seu schismaticam coalitionem, absque ulla mora reprobare, damnare atque anathematizare, ut reapse praesenti Decreto, nomine et auctoritate Ssmi D. N. Benedicti XV, reprobat, damnat atque anathematizat, insimul declarans supradictos sacerdotes, cuiusque sint gradus, conditionis et dignitatis, iam ipso facto excommunicationem incurrisse ad praescriptum canonis 2384 speciali modo Sedi Apostolicae reservatam, et si forte (quod Deus avertat) in ea contumaciter insordescant omnibus, aliis per Sacros Canones statutis poenis atque inhabilitatibus quamprimum plectendos fore. 1 Ex Collectione Lacensi, tom. iii. p. 547, n. 4. Curent autem pro suo munere Sacri Bohemorum Antistites praesens Decretum ad fidelium sibi commissorum notitiam, quo efficaciori modo in Domino censuerint, statim deducere eosque a schismaticae factioni quomodocumque adherendo deterrere, ne forte et iidem fideles in eamdem incidant damnationum. Datum Romae ex aedibus S. Officii, die 15 ianuarii 1920. ALOISIUS CASTELLANO, Supremae S. C. S. Off. Notarius. LETTER FROM THE SACRED CONGREGATION FOR THE PROPAGATION OF THE FAITH PRESCRIBING A COLLECTION ON BEHALF OF THE AFRICAN MISSIONS (September 29, 1919) SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE EPISTOLA AD UNIVERSOS SACRORUM ANTISTITES DE STIPE COLLIGENDA PRO NIGRITIS IN AFRICA. Illme ac Revme Domine. Summus Pontifex Leo XIII, gloriosae recordationis, nigritarum in Africa miseratus aerumnas, qui, in servitutem abducti, supremam animi atque corporis patiebantur iacturam, per encyclicas Litteras, ad universos sacrorum Antistites catholici orbis die 20 novembris 1890 datas, eorum caritati summopere commendavit opus a Se susceptum pro nigritarum in Africa tuenda libertate, iisque ab ethnica superstitione eruendis. Qua super re provide constituit ut, quotannis, qua die in quibusque locis Epiphaniae Domini celebrantur mysteria, in subsidium memorati operis pecunia stipis instar corrogetur. Non defuit Summi Pontificis desiderio pia fidelium voluntas, elleemosynisque ad id collectis non mediocriter sacrae Missiones in Africa recreatae sunt. Verum, labente annorum decursu, evenit ut apud nonnullas dioeceses excidisse videatur pontificii mandati memoria aut languidiori studio iussa serventur, dum, e contra, aliis multis in locis, adnitente Episcoporum zelo, inducta praxis, etiam flagrante bello, stetit hactenus ac viguit. Quapropter haec S. Congregatio, cui dicti operis demandata est cura, opportunum censuit per praesentes litteras apud universos Praesules enixe instare ut velint, in propria quisque dioecesi, sacro Epiphaniae die, iuxta pontificia praescripta, pecuniam pro Africae nigritis in singulis ecclesiis et sacellis colligendam curare, iis additis hortamentis, quibus fidelium studia ad tam nobile opus excitentur. Qua quidem occasione commemorandum etiam venit, eiusdem Pontificis iussu constitutum esse ut pecunia, praedicta die collecta in ecclesiis VOL. XV-24 et sacellis, Romam mittatur ad Sacrum Consilium christiano nomini propa. gando, cuius munus est eam pecuniam inter singulas Missiones aequa proportione partiendi. Itaque sine speciali Apostolicae Sedis dispensatione, non ad particulares quaslibet pro redimendis captivis constitutas Societates, sed ad hanc ipsam Sacram Congregationem Fidei Propagandae corrogata, festo die Epiphaniae, ad id operis pecunia mittenda est. Porro, cum tot ac tantis, praesertim post immane bellum, sacrarum Missionum necessitatibus consulere oporteat, non dubito quin Amplitudo Tua, quod ad dioecesim sibi commissam spectat, suas partes libenti animo expleat. Interim Deum ex corde precor ut Te diu sospitem reddat. Romae, ex aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide, die 29 septembris 1919. L. S. Addictissimus G. M. CARD. VAN ROSSUM, Praefectus. 6 REVIEWS AND NOTES IRELAND IN FICTION: A GUIDE TO IRISH NOVELS, ROMANCES AND FOLK-LORE, By Stephen J. Brown, S.J. Dublin: Maunsel & Co., Ltd. The author laid the foundation of this monumental work by publishing in 1910 a Reader's Guide to Irish Fiction. The idea was to furnish notes on books of all kinds dealing with Irish subjects, whether written by Irish writers, printed and published in Ireland, or not. Hence a classified list of novels, tales, etc., depicting some phase of Irish life or some episode of Irish history, was put together with descriptive and some biographical notes. The first edition of Ireland in Fiction was destroyed by fire during the Easter Rising in Dublin in 1916. The new edition has been improved in many ways, and brought up to date. Further information and notes about the books have been added, the biographical notes have been enlarged and are given before the book notes, and the titles of the books have been continuously numbered throughout. Over 1,700 works are listed. The appendices are considerably enlarged and corrected. They are invaluable to readers and writers. They contain (a) useful works of reference; (b) publishers and series; (c) classified lists of Irish fiction, according to the period, subject, etc., Irish historical fiction, Gaelic epic and romantic literature, legends and folk-tales, fairy-tales for children, Catholic clerical life, humorous books, and fiction for boys; (d) Irish fiction in periodicals, defunct and current, and lastly an exhaustive index of titles and subjects of books. The whole matter is dealt with in 362 pages. How many With the exception of Mr. Baker's works, there has been no attempt to deal with Irish fiction as a whole until Father Brown set himself the colossal task. How necessary such a work is may be gleaned from an inspection of his book. A Guide was indeed a crying necessity. books on Ireland are a true reflex of Irish character and life? authors are competent to deal with either? What books picture the stage-Irishman' and what the real Irishman? These are important questions for anyone desirous of obtaining information as to the class of books on Ireland to read. One requires a book giving true historical background, another a book portraying real historical characters, another a book showing an insight into the soul of the Irish people, depicting its emotions, its aspirations, its ideals. So many people have tried or pretended to try all these, and how few have succeeded! Prejudice and want of knowledge have caused their failure. Yet, even the failures are valuable as a storehouse of suggestion, fact and fancy for later and better writers. Would it be better to allow these failures to pass into merited oblivion? |