Images de page
PDF
ePub

DOCUMENTS

DECREE PROHIBITING ATTENDance at SPIRITUALISTIC

SÉANCES

(April 24, 1917)

ACTA SS. CONGREGATIONUM

SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII

DE SPIRITISMO

Feria III, loco IV, die 24 aprilis 1917

In plenario conventu habito ab Eñis ac Rmis Dñis Cardinalibus in rebus fidei et morum Inquisitoribus Generalibus, proposito dubio: 'An liceat per Medium, ut vocant, vel sine Medio, adhibito vel non hypnotismo, locutionibus aut manifestationibus spiritisticis quibuscumque adsistere, etiam speciem honestatis vel pietatis praeseferentibus, sive interrogando animas aut spiritus, sive audiendo responsa, sive tantum aspiciendo, etiam cum protestatione tacita vel expressa nullam cum malignis spiritibus partem se habere velle.'-Iidem Em̃i ac Rmi Patres respondendum decreverunt: 'Negative in omnibus.'

Et feria v, die 26 eiusdem mensis, Ssmus D. N. D. Benedictus Div. Prov. PP. XV relatam sibi Eñorum Patrum resolutionem adprobavit. Datum Romae, ex aedibus Sancti Officii, die 27 aprilis 1917.

ALOISIUS CASTELLANO, S. R. et U. I. Notarius.

INTERPRETATION OF THE DECREE 'CUM DE SACRAMENTALIBUS' REGARDING THE CONFESSORS OF NUNS

(April 22, 1917)

SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

[ocr errors]

INTERPRETATIO DECRETI CUM DE SACRAMENTALIBUS

In articulo V Decreti Cum de Sacramentalibus diei 3 februarii 1913 statutum est: 'Si qua religiosa ad animi sui quietem et maiorem in via Dei progressum, aliquem specialem confessarium vel moderatorem spiritualem postulet, erit facile ab Ordinario concedendus; qui tamen invigilabit ne ex hac concessione abusus irrepant; quod si irrepserint eos caute et prudenter eliminet, salva tamen conscientiae libertate.'

Circa hunc articulum proposita sunt S. Congregationi de Religiosis sequentia dubia :

I. An confessarius specialis seu spiritualis moderator pro aliqua religiosa deputatus iuxta art. V Decreti Cum de Sacramentalibus, valeat

perpetuo in suo munere permanere, vel potius concedendus sit ad tempus praefixum.

II. An deputari valeat in confessarium specialem seu conscientiae moderatorem alicuius religiosae, qui in decurso triennio confessarii ordinarii communitatis munere functus sit, nondum a cessatione praedicti officii anno expleto.

Emi Patres Cardinales huius S. Congregationis de Religiosis, tota rei ratione mature perpensa, in plenario coetu habito die 20 aprilis currentis anni 1917 responderunt :

Ad primum: Specialem confessarium seu moderatorem spiritualem concedendum esse non ad tempus praefixum, sed donec perduret iusta causa necessitatis vel utilitatis spiritualis religiosae, quae postulaverit, ad normam Decreti Cum de Sacramentalibus, sub n. 13.

Ad secundum; Affirmative.

Facta autem de hisce omnibus relatione ab infrascripto Secretario Sacrae Congregationis, in audientia diei 22 eiusdem mensis aprilis, Sanctitas Sua Emorum Patrum sententiam benigne ratam habuit et confirmavit.

I. CARD. TONTI, Praefectus.

ADULPHUS, Ep. Canopitan., Secretarius.

L. S.

THE HONOURS OF THE Beatified are decreed TO THE VENERABLE SERVANT OF GOD, ANNA A S. BARTHOLOMEW, OF THE DISCALCED CARMELITES

[ocr errors]

(April 10, 1917)

ACTA BENEDICTI PP. XV

LITTERAE APOSTOLICAE

VENERABILI SERVAE DEI ANNAE A S. BARTHOLOMAEO, CARMELITAE EXCALCEATAE, BEATORUM CAELITUM HONORES DECERNUNTUR

BENEDICTUS PP. XV

Ad perpetuam rei memoriam.-Quod Ioannes vidit in monte Sion virginum agmen sequi Agnum quocumque ierit' et suavissimum audivit edere canticum quod nemo poterat dicere,' luculenter demonstrat quanti apud Deum habeatur intemerata virginitas, ea nimirum vivendi ratio angelicae potius quam humanae naturae consentanea. Una quidem ex electo manipulo Virginum prudentium quae cum lampade oleo instructa obviam ivit Sponso moram facienti, et, ab eo veniente reperta et inventa parata, digna fuit intrare cum eo ad nuptias, merito compellari potest venerabilis ancilla Dei Anna a S. Bartholomaeo, monialis professa Ordinis Carmelitarum Excalceatorum, S. Matris Teresiae discipula ac socia. Quem ad modum in Reformatione Carmelitanae Religionis novus Elias apparuit Teresia, quae vetustum Ordinem a S. Propheta in Carmelo Monte institutum ad pristinam disciplinam reduxit, ita novus Elisaeus visa est Anna, quae sanctae magistrae et legiferae Matris intra

ipsius brachia recumbentis spiritum retinens, coepta a Teresia opera consummavit, amplificavit et mirabilia fecit in vita sua. Eadem in regione qua nata fuerat S. Teresia, nempe intra fines Dioecesis Abulensis in Hispania, in pago 'de Armendral' nuncupato, prope civitatem Baldensem, kalendis octobris anni MDXLIX ortum habuit venerabilis ancilla Dei a Ferdinando Garzia et Maria Mancanas piis coniugibus: eique in curiali illius pagi templo lustralibus aquis ablutae Annae nomen fuit. Dum celebraretur ritus, fertur supra baptismatis fontem coeleste lumen ad instar sideris emicuisse, quasi ut noscerent adstantes infantulam illam ' datam fuisse in lucem gentium' ut foret in earum salutem. A genitoribus religiose educata, a teneris unguiculis pietatis laude floruit vitaeque innocentia. Silentio enim ac solitudini potius quam puerilibus nugis vacare egregiae indolis puella solebat. Defixa in coelestium rerum commentatione, flagranti in Deum rapiebatur amore, et misericors erga pauperes, industrio caritatis studio et subductis de mensa cibis, necessitatibus illorum subvenire studebat. Decimo aetatis suae anno utroque parente orbata, in clientelam cessit fratrum qui custodiam ovium illi commisere. Impositum munus accepit humiliter, et dum pasceret gregem, novas in agris delicias reperit. Dulces avium concentus ad Creatorem recolendum puellae mentem excitabant, quae haud raro in extasim rapta, praesentia Iesu Christi, in forma infantis in eius gremio recumbentis, est recreata. Tunc vitae interioris spiritu adducta, in Asceterium virginum cupiit secedere, ac, recusatis nuptiis quas ei fratres paraverant, omnibusque impedimentis fortiter disiectis, in Monasterio Carmelitarum Excalceatarum per illud temporis Abulae fundato, se religioni illi mancipavit, ad quam supernaturali visione se divinitus vocatam praenoverat. Adlecta inter laicas sorores illius rigidissimae observantiae Ordinis, continuo ad vitae religiosae perfectionem tam citato cursu contendit, ut ob virtutum, quibus in exemplum eminebat, praestantiam, digna habita sit, etsi reluctans, quae nigro velo potiretur. Mira quippe in ipsa elucebat humilitas, singularis et in obtemperando alacritas atque in quibusvis molestiis perferendis patientia, accuratissima legum vel minimarum observantia, numquam intermissum precationis studium, cui dies noctesque quum instaret, alienato saepe a sensibus animo, divinae gratiae donis uberrime perfundebatur. Puritatis lilium, quod Deo a primis annis dicaverat, aspera praecinctum poenitentiae sepe, servavit, atque innocens corpus ieiuniis, flagellis, ciliciis aliisque exquisitis cruciatibus compescuit. Legifera Mater Teresia, Carmelitarum familiae moderatrix, tantarum virtutum demirata splendorem, in venerabili Anna sociam illam laborum suorum respexit, de qua Deus iam eam revelatione praemonuerat. Adhaesit ergo venerabilis Serva Dei Sanctae Teresiae lateri, quae indoctam atque humilem laicam sororem familiarem voluit ac sodalem dilectissimam, ac tum in fundandis novis Asceteriis, tum in religiosae familiae regimine illius valido auxilio consilioque prudenti usa est. Illi Diva Fundatrix magis ardua ac secreta ineuntis Ordinis negotia commisit, quae omnia, quasi divino spiritu afflata, ita luculenter implevit, ut ipsa Mater, verae sanctimoniae iudex oculatissima, affirmare saepenumero non dubitaverit in se quidem

esse sanctitatis speciem, in sorore autem Anna germanam sanctitatem. Plures annos Fundatrici adstitit pia ac sollers socia in provehendo firmandoque Carmelitarum Instituto, hisque in exantlandis laboribus conformis facta magistrae perfectionis ac sanctitatis, illius spiritum obtinuit. Quum Sancta Mater Teresia ad coeleste premium convolavit, in ulnis dilectae filiae recumbens in Domino obdormivit, atque ex illa die venerabilis Annae brachia, quasi in memoriam illius virtutum suavitatis, mirandum redoluerunt odorem. Legiferae Matri quadraginta annos venerabilis Dei ancilla supervixit et opus immane a Teresia inchoatum alacri studio ac virili pectore perfecit atque auxit. In Galliam et in Belgium Carmelitarum familiam provexit; quatuor fundavit florentissima ipsius Ordinis Asceteria, Parisiis, Pontiniaci ac Turone; in Belgio autem illud Antuerpiae, ubi operosam vitam conclusit. His quidem in fundationibus singularia prodidit invictae constantiae et fortitudinis christianae exempla. Nullis pepercit laboribus, nulli indulsit quieti. Non aspera itinera, non minae haereticorum, non calumniae, non insectationes a proposito dilatandae suae religionis venerabilem Dei servam deterruere. In illo 'qui eligit infirma mundi ut confundat fortia' spe coelesti confisae imbecilla mulier, litterarum pene ignara, omnia, quae licet ardua, aggressa est, optatum ad finem feliciter adduxit. Praeposita regimini monasteriorum, quae fundaverat, Praesul vigilantissima, monialibus, suae vitae integerrimae exemplo, tutum christianae perfectionis iter ostendit. Sicuti 'columba nidificans in summo ore foraminis' in Deum iugiter suspexit. Theologicis non minus quam moralibus virtutibus praestans, non solum Dei et Ecclesiae praecepta, veram etiam evangelica consilia religiosissime servavit. Quoniam vero, ut Gregorius ait: 'Spiritus Sanctus quo maiori luce corda irradiat, eo abundantiori dono humilitatis ditat' virtutum omnium laudem humilitate singulari cumulavit. Maxima igitur etiam in vita sanctitatis opinione floruit, coelestibus recreata visionibus, simulque prophetiae, scientiae infusae et linguarum, revelationis arcanarum rerum nec non cordium scrutationis, supernaturalibus donis insignis. Tanta pollebat prudentiae fama, ut in gravibus negotiis consilium a venerabili serva Dei petituri, cuiusvis ordinis et conditionis homines confugerent ad eam, ac Principes quoque viri et dignitate ecclesiastica insignes Praesules, quos inter meminisse iuvat Hispaniae Infantem Serenissimam, Palatinae Poloniae Magnates, Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Borgia, Antuerpiensis arcis Ducem gubernatorem, Episcopum Segobiensem et ipsam Christianissimam Galliarum Reginam. Tandem dierum non minus quam bonorum operum plena, Antuerpiae, die vII mensis iunii, an. MDCXXVI placidissimo exitu ad coeleste praemium convolavit. Elata est funere triumpho simillimo, innumeris fidelibus ad sacrum corpus invisendum turmatim confluentibus. Quoniam vero in memoria aeterna erit iustus,' corpusquidem conditum sepulchro est, virtutum vero famam consequentes etiam aetates exceperunt. Quare unus vix aut alter obierat annus a pretioso obitu sororis Annae a S. Bartholomaeo, et apud hanc Sedem Apostolicam Causa ipsius ancillae Dei, sicut mos erat temporis illius, suum iam sumpserat exordium. Obtenta siquidem est a fel. rec. Urbano PP. VIII, Praedecessore Nostro, quam vocant, Signatura

Commissionis pro introductione Causae, brevique adornato super fama in genere Apostolica Auctoritate processu, iam eo deventum fuerat ut de heroicitate virtutum inquisitio rite institueretur. Sed potissimum ob eam, quae interim supervenit, novi iuris constitutionem quoad Canonizationis Servorum Dei processus, Causa tam cito inita longas passa est moras; et nonnisi anno MDCCXXXV Clemens PP. XII rec. me. Decessor Noster, virtutes, quibus ancilla Dei inclaruerat, heroicum attigisse fastigium sollemni decreto sanxit. His quidem probatis, bis fere saeculare in hac Causa secutum est silentium: sed Nos istud abrumpere existimavimus. Binas quippe sanationes, quae praesto iam erant, ut huic lectissimae Causae expectatum tamdiu imponi liceret fastigium, vero proprioque adiudicandas esse miraculo Apostolica Nostra Auctoritate ediximus per decretum v kalendas martias vertentis anni datum. Exinde hoc unum supererat discutiendum, cum ita virtutibus ac de duplici miraculo esset probatum iudicium, nimirum ut Sacrorum Rituum Cardinales interrogarentur num venerabilem Dei Servam inter Beatas coelites recenseri tuto posse existimarent. Id praestitit Venerabilis Frater Noster Antonius S. R. E. Presbyter Cardinalis Vico, Episcopus Portuensis et S. Rufinae, Causae Relator, in generalibus Comitiis die tertia mensis martii vertentis anni coram Nobis habitis in Vaticanis aedibus, omnesque tum Cardinales Sacris tuendis Ritibus praepositi, tum qui aderant Patres Consultores, unanimi suffragio affirmative responderunt. Nos vero, etsi declarare non praetermiserimus 'sollemnem diem Nos expectare proximum quo beatorum nomen cultumque fidelissimae huic Sanctae Teresiae comiti attribuere liceret' ob eamque rem pergrate Nobis contingere quod novam apud Deum deprecatricem tam nobili auctam titulo et Nobis et christiano populo addere possimus attamen in tam gravi negotio divinae sapientiae praesidium et lumen impensius exoraturi, decretoriam sententiam adhuc differendam duximus. Tandem vIII kalendas apriles huius anni, videlicet Dominica Passioni, Eucharistico Sacro religiossime litato, accitis adstantibusque S. R. E· Cardinali Antonio Vico, Episcopo Portuensi et S. Rufinae, Sacrae Rituum Congregationi Pro-Praefecto Causaeque Relatore, nec non R. P. Alexandro Verde, ipsius Congregationis Secretario, ac R. P. Angelo Mariani, Sanctae Fidei Promotore, sollemni decreto pronunciavimus tuto procedi posse ad sollemnem venerabilis Ancillae Dei Annae a S. Bartholomaeo Beatificationem. Quae cum ita sint, Nos precibus permoti universi Ordinis Carmelitarum Excalceatorum, Auctoritate Nostra Apostolica, harum litterarum vi, facultatem facimus ut venerabilis Dei famula Anna a S. Bartholomaeo, monialis professa Ordinis Carmelitarum Excalceatorum Beatae nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus et lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae fidelium venerationi proponantur atque imagines radiis decorentur. Praeterea eadem Auctoritate Nostra Apostolica concedimus, ut de illa recitetur Officium et Missa celebretur singulis annis de communi Virginum, cum orationibus tamen propriis per nos approbatis. Eiusmodi vero Missae celebrationem et Officii recitationem fieri dumtaxat concedimus in Dioecesi Antuerpiensi seu Mechliniensi, atque in omnibus

« PrécédentContinuer »