Images de page
PDF
ePub

the Congregation of Rites insist that the Tabernacle should be covered, with a canopy or veil. This is true, even when the Tabernacle is constructed of some precious metal, such as gold or silver. The fact that the Tabernacle has a second door does not excuse from the obligation of providing a canopy. The canopy or veil is not used merely to keep out dust; it has a symbolical meaning also. And it is principally for the latter reason that the Congregation of Rites has so unvaryingly insisted on its use.

HISTORICAL LESSONS OF THE FEAST OF ST. EUNAN

REV. DEAR SIR,-In the new Irish Supplement the historical Lessons of St. Eunan (September 23) are omitted. Kindly say if this should be A PRIEST.

so.

We do not know that there is any authority for the suppression of the historical Lessons. As already pointed out in the I. E. RECORD 1 we believe this is an oversight on the part of the compiler of the Supplement.

EXSEQUIAL MASS PRO PAUPERE DEFUNCTO '-THE

IRISH

PRIVILEGE OF CELEBRATING A LOW EXSEQUIAL MASS 'OB INOPIAM SACERDOTUM'

REV. DEAR SIR, -In our Ordo (page xii) regarding Masses for the Dead (n. 3) it is laid down that a Low Mass can be said for a deceased poor person whose body is present, on the same days and under the same conditons in which a Mass cum cantu is permitted. Then, in section (4) a more restricted concession ob inopiam sacerdotum is granted to Ireland (S. C. R. 9 Maii, 1899). Now, does the wider and later concession apply to Ireland also for the case of a deceased poor person? And does the concession in the fourth section apply now only to a case of 'corpore praesente sed non paupere' when 'ob inopiam sacerdotum' a Mass cum cantu cannot be celebrated?

M. F.

The privilege in favour of a deceased person whose family is unable to bear the expenses of a sung Mass applies to Ireland as well as other countries. If the family is able to bear the expenses a Low Mass cannot be celebrated except on days which permit the ordinary Missa quotidiana. That is, according to the general rule. The special Irish privilege provides that (even when the family could well bear the expenses of a sung Mass) a Low Mass may be celebrated (except on the days mentioned in the Rescript), when it is impossible to procure the services of priests for a sung Mass. Practically, then, the Irish privilege is restricted at the present day to the cases of persons whose families are not poor, in the sense of the decrees. At the present time an occasion rarely arises for availing of the special Irish privilege. Generally speaking, the services of the requisite number of priests can be secured.

T. O'DOHERTY.

1 See I. E. RECORD, Fifth Series, vol. viii. (Dec. 1916), p. 516; also the issues for Oct. 1916, p. 349, and Nov. 1916, pp. 425-6.

DOCUMENTS

ENCYCLICAL LETTER OF THE HOLY FATHER ON THE
PREACHING OF THE WORD OF GOD

(June 15, 1917)

АСТА BENEDICTI PP. XV

LITTERAE ENCYCLICAE

DE PRAEDICATIONE DIVINI VERBI

AD PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES.

BENEDICTUS PP. XV

VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM

Humani generis Redemptionem Iesus Christus in ara Crucis moriendo cum consummasset, velletque adducere homines ut, suis praeceptis obtemperando, compotes fierent aeternae vitae, non alia usus est via quam suorum voce praeconum qui, quae ad salutem credenda faciendaque essent, hominum universitati denuntiarent. Placuit Deo per stultitiam praedicationis salvos facere credentes.1 Elegit igitur Apostolos, quibus cum per Spiritum Sanctum dona infudisset tanto muneri consentanea, Euntes, inquit, in mundum universum praedicate Evangelium.2 Quae quidem praedicatio faciem orbis terrae renovavit. Nam, si Fides christiana mentes hominum a multiplici errore ad veritatem, animosque a sordibus vitiorum ad omnium virtutum excellentiam convertit, profecto ipsius praedicationis ope convertit: Fides ex auditu, auditus autem per verbum Christi. Quapropter, quoniam, Dei nutu, iisdem causis quibus procreatae sunt, res conservantur, patet praedicationem christianae sapientiae ad continuandum aeternae salutis opus divinitus adhiberi; et eam in maximis gravissimisque rebus iure numerari: in quam propterea curae cogitationesque a Nobis praecipuae conferendae sunt, maxime si aliqua ex parte, a nativa integritate, cum suae efficacitatis detrimento, deficere videatur.

Id enimvero est, venerabiles Fratres, quod ad ceteras miserias horum temporum quibus Nos ante alios sollicitamur, accedit. Etenim, si circumspiciamus quam multi sint qui verbo Dei praedicando dant operam, tanta occurret copia, quanta fortasse numquam fuit antea. Si autem consideremus, quo loco sint publice ac privatim mores atque instituta populorum, crescit in dies vulgo rerum quae supra naturam sunt, despicientia et oblivio; sensim a christianae virtutis severitate disceditur, maioresque ad probrosam ethnicorum vitam quotidie regressus fiunt.

11 Cor. i. 21. VOL. X-23

2 Marc. xvi. 15.

3 Rom. x. 17.

Horum quidem malorum variae sunt multiplicesque causae: nemo tamen negaverit deplorandum esse quod eis malis a ministris verbi non satis afferatur medicinae. Numquid sermo Dei talis esse desiit, qualis ab Apostolo dicebatur, vivus et efficax et penetrabilior omni gladio ancipiti? Num gladii huius aciem usus diuturnitas hebetavit? Vitio certe tribuendum est ministrorum qui non tractant, quemadmodum oportet, hunc gladium, si is non omnibus locis vim suam exerceat. Neque enim dici potest melioribus, quam nos, temporibus Apostolos usos esse, quasi tum aut plus esset docilitatis ad Evangelium aut minus contra divinam legem contumaciae.

Omnino igitur, quod Nos apostolici officii conscientia admonet duorumque proximorum Decessorum exemplum hortatur, huc summo studio, pro rei gravitate, incumbendum Nobis esse intelligimus, ut praedicationem divini verbi ad eam normam, ad quam Christi Domini iussu Ecclesiaeque statutis dirigenda est, ubique revocemus.

Principio, venerabiles Fratres, quaeramus oportet, quas ob causas in hoc genere de via declinetur. Iam istae causae ad tres redire videntur : aut is ad praedicandum assumitur qui non debet; aut id muneris non eo exercetur consilio quo debet; aut non eo modo quo oportet.

Etenim praedicationis munus, ex Tridentinae Synodi doctrina Episcoporum praecipuum est.1 Apostoli quidem, quorum in locum successere Episcopi, hoc maxime suarum partium esse duxerunt. Ita Paulus : Non enim misit me Christus baptizare, sed evangelizare. Ceterorum autem Apostolorum ea fuit sententia: Non est aequum nos derelinquere verbum Dei, et ministrare mensis. Etsi autem proprium id est Episcoporum, tamen, quoniam variis distenti curis in suarum gubernatione ecclesiarum, nec semper nec usque quaque ipsi per se possunt, necesse est etiam per alios huic officio satisfaciant. Quare in hoc munere quicumque praeter Episcopos versantur, dubitandum non est quin, episcopali fungentes officio, versentur. - Haec igitur prima lex sanciatur, ut munus praedicationis sua sponte suscipere liceat nemini; sed ad illud exsequendum cuivis opus sit missione legitima, quae, nisi ab Episcopo, dari non potest: Quomodo praedicabunt, nisi mittantur? 4 Missi sunt enim Apostoli et ab Eo missi qui summus est Pastor et Episcopus animarum nostrarum5; missi septuaginta duo illi discipuli; ipseque Paulus, quamvis constitutus iam a Christo vas electionis ut nomen eius coram gentibus et regibus portaret, 6 tum demum iniit apostolatum quum seniores, Spiritus Sancti mandato Segregate mihi Saulum in opus (Evangelii), obtemperantes, eum cum impositione manuum dimisissent. Id quod primis Ecclesiae temporibus perpetuo usitatum est. Omnes enim, vel qui in sacerdotum ordine eminebant, ut Origenes, et qui postea ad episcopatum evecti sunt, ut Cyrillus Hierosolymitanus, ut Ioannes Chrysostomus, ut Augustinus ceterique Doctores Ecclesiae veteres, sese ex sui quisque Episcopi auctoritate ad praedicandum contulerunt.

1 Sess. xxiv. De Ref., c. iv.
21 Cor. i. 17.

4 Rom. x. 15.
51 Petr. ii. 25.

6 Act. ix. 15.
7 Ibid. xiii. 2.

8 Act. vi. 2.

Nunc vero, venerabiles Fratres, longe aliud venisse in consuetudinem videtur. E sacris oratoribus non ita pauci sunt in quos apte cadere illud dixeris quod queritur Dominus apud Ieremiam: Non mittebam prophetas, et ipsi currebant.1 Nam cuicumque vel ex ingenii indole vel aliis quibusvis de causis ministerium verbi suscipere libuerit, facile ei patet aditus ad suggesta templorum tamquam ad palaestram in qua quivis suo arbitratu sese exerceat. Itaque ut iam de medio tollatur tanta perversitas, vestrum est, venerabiles Fratres, providere; et quoniam de pabulo vestris gregibus praebito reddenda Deo Ecclesiaeque a vobis ratio est, ne sinite ut quis, iniussu vestro, in ovile se inferat, et oves Christi ad suum arbitrium pascat. Nemo igitur in dioecesibus vestris, nisi vocatus probatusque a vobis, iam nunc sacras conciones habeat.

Hic vero summa cum vigilantia astendatis volumus quibus munus tam sanctum demandetis. Qua in re Episcopis hoc tantum, Concilii Tridentini decreto, permittitur ut idoneos eligant, id est qui possint officium praedicationis salubriter exsequi. Salubriter, dictum est-notate verbum quo rei continetur norma-non eloquenter, non cum plausu audientium, verum cum animarum fructu, ad quem, tamquam finem, divini verbi administratio pertinet. Quod si pressius definiri a Nobis cupitis quos reapse habeatis idoneos, eos dicimus in quibus divinae vocationis argumenta reperietis. Nam quod requiritur ut quis ad sacerdotium admittatur: Nec quisquam sumit sibi honorem, sed qui vocatur a Deo,& idem opus est ut quis ad praedicandum habilis aptusque judicetur. Quae quidem vocatio haud difficile deprehenditur. Christus enim, Dominus et Magister Noster, cum in eo esset ut in caelum adscenderet, nequaquam dixit Apostolis ut illico, diversi abeuntes, praedicare inciperent: Sedete, inquit, in civitate, quoadusque induamini virtute ex alto.3 Hoc igitur erit indicio quempiam divinitus ad id muneris vocari, si is virtute ex alto sit indutus. Quod cuiusmodi sit, licet ex iis colligere, venerabiles Fratres, quae in Apostolis, statim ut virtutem desuper acce perint, scimus evenisse. Ubi enim in eos Spiritus Sanctus descenditne mirifica, quibus aucti sunt, charismata attingamus-ex rudibus infirmisque hominibus docti perfectique evaserunt. Sit igitur sacerdos quispiam congruenti tum scientia tum virtute praeditus-modo ei dona naturae suppetant quae necessaria sunt ne tentetur Deus-recte ad praedicationem vocatus videbitur, neque erit cur ab Episcopo ad hoc munus non possit assumi. Quod ipsum vult Tridentina Synodus, cum edicit, ne quos Episcopus praedicare sinat qui non sint moribus et doctrina probati. Itaque Episcopi est eos, quibus praedicandi munus deferre cogitat, diu multumque experiri ut quae quantaque sit eorum et doctrinae copia et vitae sanctimonia cognoscat. Qui si remisse negligenterque se gesserit, is profecto in re gravissima deliquerit, et in eius caput culpa recidet vel errorum quos imperitus praedicator fuderit, vel offensionis malique exempli quod improbus dederit.

1 Ierem. xxiii. 21. 2 Hebr. v. 4. 3 Luc. xxiv. 49.

4 Loc. cit.

Quo autem faciliores in hoc vestras, venerabiles Fratres, reddamus partes, volumus ut qui praedicandi potestatem petunt, non secus ac qui confessiones peccatorum excipiendi, de eorum moribus et eruditione posthac duplex severumque fiat iudicium. Quisquis igitur in alterutro mancus et claudicans repertus sit, nullo rei cuiusquam respectu, repellatur ab eiusmodi munere cui non esse eum idoneum constiterit. Postulat id vestra ipsorum dignitas, quorum vices a praedicatoribus geruntur, ut diximus; flagitat Ecclesiae sanctae utilitas, quandoquidem sal terrae et lux mundi esse,1 si quis alius, is debet qui in verbi ministerio versatur.

His probe consideratis rebus, ultra progredi ad explicandum quem sacrae praedicationis et finem et modum esse oporteat, supervacaneum potest videri. Nam si ad eam, quam memoravimus, regulam sacrorum oratorum delectus exigatur, quid est dubii quin, congruis ornati virtutibus, dignam in praedicando et causam sibi proponant et rationem teneant? Sed tamen prodest haec duo illustrare capita, ut eo melius appareat, quare interdum boni praedicatoris forma in nonnullis desideretur.

Quid praedicatoribus debeat in suscepto munere exsequendo esse propositum, licet intelligere ex eo quod ii possunt ac debent de se idem, quod Paulus, affirmare: Pro Christo legatione fungimur. Si autem legati sunt Christi, illud ipsum velle debent in legatione peragenda quod Christus voluit in danda; immo quod ipse, dum vixit in terris, sibi proposuit. Neque enim Apostoli, et praedicatores post Apostolos, alio missi sunt atque Christus: Sicut misit me Pater, et ego mitto vos.3 Scimus autem cuius rei gratia Christus de caelo descenderit: aperte enim declaravit : Ego ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati, Ego veni, ut vitam habeant.5

Utrumque igitur persequantur oportet qui sacrae praedicationi dant operam, id est, ut traditae a Deo veritatis diffundant lumen et ut in iis qui audiunt, supernaturalem excitent alantque vitam; brevi, ut animarum quaerendo salutem, Dei promoveant gloriam. Quare, sicut perperam appelletur medicus, qui medicinam non faciat, vel alicuius artis doctor qui eam non doceat artem, sic qui praedicando non curat ad pleniorem Dei cognitionem et ad aeternae salutis viam homines adducere, eum declamatorem vaniloquum appellari licet, praedicatorem evangelicum non licet. Atque utinam huiusmodi declamatores nulli sint!-Quid vero est quo ducuntur maxime? Alii quidem inanis gloriae cupiditate: cui scilicet ut satisfaciant: 'Student magis alta quam apta dicere, facientes apud infirmas intelligentias miraculum sui, non ipsorum salutem operantes. Erubescunt humilia et plana dicere, ne sola haec scisse videantur. Erubescunt lactare parvulos.' 6 Cumque Iesus Dominus ex humilitate auditorum ostenderet se eum esse qui exspectabatur: Pauperes evangelizantur, quid non moliuntur isti, ut ex urbium celebritate atque ex primariorum dignitate templorum commendationem suis sermonibus

1 Matth. v. 13, 14.

22 Cor. v. 20.

3 Ioan. xx. 21.

4 Ibid. xviii. 37.

5 Ibid. x. 10.

6 Gillebertus Ab., In Cant. Canticor. serm. XXVII. 2. 7 Matth. xi. 5.

« PrécédentContinuer »