Images de page
PDF
ePub

stant in circuitu feretri.' It is clear, therefore, that the clergy should hold lighted candles in their hands during the Absolution.

But when we come to discuss the obligation of holding lighted candles during certain parts of the Mass we are met by an obvious difficulty. The rubric of the Missal lays down1: 'Si distribuendae sunt candelae, distribuantur post Epistolam, et accendantur ad Evangelium, ad elevationem Sacramenti, et post Missam, dum fit Absolutio.' And the Caeremoniale Episcoporum uses precisely similar language 2: 'Si distribuendae sunt candelae, tunc post Epistolam, dum cantatur Prosa, id est, Sequentia, distribuantur, quae accendantur ad Evangelium, ad elevationem Sanctissimi Sacramenti, ac finita Missa, dum fit Absolutio.'

The words 'si distribuendae sunt candelae' seem to imply that there is a choice in the matter: and if we had nothing else to guide us this would be the natural interpretation. But we have already seen that the Ritual clearly and expressly prescribes the candles for the Absolution. Regarding this point there is no room for a second opinion. The Missal and Caeremoniale also mention the Absolution; but they likewise direct that the candles should be lighted at the Gospel and during the Elevation. No distinction whatever is made; all three cases are placed on the same footing. If, then, there is an obligation to hold the lighted candles at the Absolution, there is a similar obligation to hold them during the parts of the Mass which are mentioned. If necessary, we might also appeal to the universal practice which is the best interpreter of the law. We do not know of any author who, even remotely, suggests that the candles should not be held during the functions.

What, then, is the meaning of the conditional clause, 'Si distribuendae sunt candelae'? As has been pointed out, the Ritual supposes that all the exsequial functions take place connectedly on the same morning, and directs the distribution of the candles to take place before the procession starts for the church from the home of the deceased. But very often, indeed commonly, the corpse is brought to the church the evening before. At any rate, the procession to the church is seldom immediately connected with the other exsequial functions, and the clergy who assist at the latter are not usually present at the former. The distribution' of candles, then, naturally takes place in the church; and the Missal and Caeremoniale tell us when the distribution should take place. The meaning of the phrase we take to be this: If the candles have not already been distributed, before the procession to the church, they are to be distributed 'post Epistolam,' or, as the Caeremoniale more minutely prescribes, 'dum cantatur Prosa.'

[ocr errors]

T. O'DOHERTY.

1 Ritus celebr. Missam. tit. xiii. 3.

2 Lib. ii. cap. xi. 6.

DOCUMENTS

DOUBT REGARDING THE UNCTION OF THE HANDS IN THE ORDINATION OF A PRIEST

(January 12, 1917)

[The decree was published in July, 1917.]

SACRA CONGREGATIO RITUUM

LUGDUNEN.

DE SACRA UNCTIONE MANUS IN ORDINATIONE

R. D. S. Kyne, missionarius in civitate Lugdunensi degens, Sacrae Rituum Congregationi sequentia dubia solvenda humiliter proposuit, nimirum:

I. An per verbum palmas, de quo Pontificale Romanum, loquens de unctione manuum presbyteri, dicit: ungit totaliter palmas, intelligenda sit tantum illa pars manus quae sese extendit a brachio usque ad digitos vel comprehendi debeant etiam tres digiti qui dicuntur medius, annularis et minimus?

II. Et quatenus negative ad secundam partem, unctio in ordinatione extendine debet usque ad extremum horum trium digitorum vel restringi ad illam partem manus quae vulgo dicitur palma manus, id est quae sese extendit a brachio usque ad digitos exclusive?

III. Utrum sacerdos miles cui ablatus est index in bello, obtenta permissione celebrandi cum medio, indigeat unctione istius digiti medii priusquam celebret ?

Ratio dubitandi est quia quidam theologi dicunt unctionem non requiri eo quod tota manus in ordinatione consecrata est, sed rubrica de unctione manuum in pontificali non loquitur de manu sed de palma.

Et Sacra Rituum Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio, respondendum censuit :

Ad I. Intelligenda est pars interior manus inclusis digitis, ad mentem Rubricae et formulae Pontificalis Romani.

Ad II. Provisum in I.

Ad III. Negative et acquiescat.

Atque ita rescripsit, die 12 ianuarii 1917.

A. CARD. Vico, Ep. Portuen. et S. Rufinae,
S. R. C. Pro-Praefectus.

ALEXANDER VERDE, Secretarius.

L.S.

CORRECTIONS TO BE INSERTED IN THE OFFICIAL EDITION OF THE NEW Code

(October 17, 1917)

ACTA OFFICIORUM (SECRETARIA STATUS)

In officiali Codicis Iuris Canonici editione nonnullae irrepsere mendae, quas Ssmus in audientia infrascripto Cardinali hodie concessa corrigendas prout sequitur praecepit:

legatur vitio subreptionis aut obreptionis nullum

[ocr errors][merged small]

Can. 54, § 1

Can. 120, § 2

[merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small]
[ocr errors]
[ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][ocr errors][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small]

19

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

35

[ocr errors]
[ocr errors][ocr errors]
[ocr errors]
[merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small]
[ocr errors]

1301, § 1

39

39

[ocr errors][ocr errors][ocr errors]
[merged small][ocr errors][ocr errors]
[merged small][merged small][ocr errors][ocr errors]

supremi religionum iuris pontificii Superi

ores, Officiales maiores Romanae Curiae Paschatis, Ascensionis, Pentecostes

cum throno ac baldachino et iure Religiosos autem exemptos Episcopus inserviunt ad normam can. 412, § 2. religionis postulatu aut novitiatu visitantibus vel aliis Visitatoribus Ordini vel Sanctae Sedi, ad normam serventur, congrua congruis referendo, praescripta

ad normam iuris, salvo praescripto can. 1196. religioso professo de quo in can. 964, n. 5. electio sit nulla

celebretur, sub dio aut in quacunque cessat, excepto tempore Quadragesimae, nec pervigilia

in forma iuris civilis valido

contentiosis, salvo praescripto can. 1572, §2; causas de quibus in can. 1557, § 2 aliasve

quas

Iudex in decreto quo, non servata iudicii forma, vel reiicit

non datur distincta appellatio

can. 467, § 1, 468, § 1, 1178, 1330-1332, 1344 Censuris Sedi Apostolicae reservatis ; poenis inhabilitatis ad beneficia

1913

[ocr errors]
[merged small][ocr errors][ocr errors][ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][ocr errors]

nisi positus fuerit ab excommunicato vitando vel ab alio excommunicato post

Ex aedibus Vaticanis die 17 mensis octobris anni 1917.

PETRUS CARD. GASPARRI, a Secretis Status.

[ocr errors]

THE INSTRUMENTS KNOWN AS TUBULAR BELLS' MAY NOT BE ADDED TO THE ORGAN FOR LITURGICAL USE

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small]

Rmus Dñus Episcopus Tarvisinus Sacrae Rituum Congregation sequens dubium pro opportuna solutione proposuit; nimirum:

Utrum organo ad usum liturgicum adhibito adiungere liceat instrumenta vulgo vocata Campane tubolari ?

Et Sacra eadem Congregatio, attento Motu Proprio sa. me. Pii Papae X, De musica sacra, n. 4121, diei 21 novembris 1903, tit. VI, n. 18 et 12, una cum subsequentibus declarationibus, atque audito specialis Commissionis suffragio, respondendum censuit: Negative.

Atque ita rescripsit ac declaravit, die 18 maii 1917.

A. CARD. VICO, Ep. Portuen. et S. Rufinae,
S. R. C. Pro-Praefectus.

ALEXANDER VERDE, Secretarius.

L.IS.

DISPUTE REGARDING THE CURA ANIMARUM' AND' MISSA PRO POPULO' SETTLED BY THE CONGREGATION OF THE COUNCIL

(March 17, 1917)

[The Decree was not published until July, 1917]

SACRA CONGREGATIO CONCILII
MANDELEN.

CURAE ANIMARUM ET MISSAE PRO POPULO

Die 17 martii 1917

SPECIES FACTI.-Iam ab immemorabili, in oppido vulgo Cantalupo Sabino, prius dioecesi Suburbicariae Sabinensi, dein vero ab anno 1841 dioecesi Mandalensi subiecto, unica exstabat, sicut et nunc exstat, paroecia et parochialis ecclesia sub titulo S. Blasii. Verum animarum cura dicti oppidi, quod etiam nunc mille homines vix complectitur, pari auctoritate ac iurisdictione exercebatur independenter et per alternas hebdomadas, ne ipsa quidem excepta Missae applicatione pro populo, a duobus rectoribus curatis cum proprio ac distincto beneficio, quorum unum sub titulo S. Blasii, alterum vero sub titulo S. Mariae in coelum assumptae.

Ex hac autem promiscua ac cumulativa, licet alterna, iurisdictione in unum eumdemque populum, atque ex paroecialium officiorum ac munerum exercitio in una eademque ecclesia, non levia incommoda suborta sunt, ad quae praecavenda Cardinalis Brancatius, tunc temporis Sabinensis Episcopus, occasionem nactus vacationis beneficii curati S. Mariae assumptae, decreto diei 1 novembris 1667 in sacra visitatione edito, ad formam Concilii Tridentini, sess. 24, cap. 13, de reform. curam animarum in eodem oppido ab uno tantum parocho seu titulari beneficii S. Blasii exercendam in posterum statuit, eidemque alterum beneficiarium S. Mariae in vicarium perpetuum ac coadiutorem constituit. Reliquit tamen utrique beneficiario antiquos proprii beneficii reditus, ac proventus, exceptis tantummodo incertis emolumentis, quorum duas tertias partes parocho et alteram vicario attribuit.

At progressu temporis alias novas easque maiores quaestiones ac controversias exarsisse constat inter ipsum vicarium eiusque parochum,

qui et nomen Archipresbyteri assumpsit. Quas ad sopiendas die 26 novembris 1749 a parocho Archipresbytero tunc temporis eiusque vicario, quaedam inita fuit conventio, quam die 6 subsequentis decembris Cardinalis De Elcio, Sabinensis Episcopus, ratam habuit. In ea definitive utrimque recognoscebatur Archipresbytero, non secus ac eius vicario alternis hebdomadis applicationem Missae pro populo incumbere, itemque quaedam alterna utrique asserebatur administratio paroeciae; dum tamen uni archipresbytero reservabatur celebratio solemnium functionem eique soli facultas fiebat administrandi Communionem Paschalem, baptismum, matrimonium, sacrum viaticum et extremam unctionem.

Res hoc modo processerunt usque ad annum 1910, quo postremus vicarius e vivis excessit. Archipresbyter parochus non renuit in ea vacatione universam animarum curam exercendam suscipere, nec non Missam pro populo applicare diebus lege statutis. Emolumenta tamen non ei accreverunt ; sed fiscus regius proventus vicarii cooperatoris sibi ascribens Archipresbytero parocho quinque tantum in mensem libellas assignavit. Quum autem subinde, a. 1912, Archipresbytero ab ecclesiastica et civili potestate commissa fuisset, titulo oeconomi spiritualis, ipsa vicaria vacans, non quinque, sed decem menstruatim libellae sunt ipsi assignatae.

In his adiunctis positus Archipresbyter parochus nonnulla proposuit huic Sacrae Congregationi dubia, quorum primum, quod est ceterorum omnium fundamentum, et quo soluto alia omnia obviam habent responsionem, ita conceptum est: 'In unica ecclesia, in qua cura animarum duo afficit distincta beneficia, ita ut duo beneficiarii, archipresbyter scilicet parochus et vicarius cooperator seu curatus coadiutor, alternis hebdomadibus ecclesiae inserviant et missam pro populo applicent, teneturne Archipresbyter parochus, altero beneficiario deficiente, vi muneris sui, totam integramque animarum curam assumere, et speciatim, obligaturne ad applicationem missae pro populo omnibus et singulis diebus praescriptis?'

In casu autem affirmativo, attenta tenuitate retributionis quam obtinet, gratiam postulat reductionis, ita ut, prouti iam precario impetravit decreto Episcopo in sacra Visitatione dato, sub. an. 1894, non teneatur nisi ad sexaginta quinque Missas annuas.

Sub utroque puncto iuris et gratiae, postulatio examinanda venit. SYNOPSIS DISCEPTATIONIS.-1. Argumenta favore Oratoris deducta. Ad primam quaestionem quod attinet, pro adstruenda obligatione Archipresbyteri Cantalupensis militat praesertim ratio deprompta ex citato decreto Card. Brancatii de anno 1667, vi cuius ex duobus unicus fieri videtur verus ac proprie dictus parochus.

Sed huiusmodi decretum ita non esse interpretandum, apparet, quia, si ita acciperetur, procul dubio ab initio nullum et irritum esset edicendum. Atqui, docente Iuliano, in 1. 13 ff. de reb. dub.: 'quoties ambigua oratio est, commodissimum id est accipi, quo res de qua agitur, magis valeat, quam pereat.' Enimvero, si decreto Card. Brancatii, intelligas duo beneficia curata, quae antea distincta erant, altero sublato, ad unum redacta fuisse, istud decretum iam certa nullitate laborare

« PrécédentContinuer »