crucis, coronas, iuxta typum Rosariorum B. M. V. confectas, cum applicatione indulgentiarum, quae a PP. Crucigeris nomen habent; (3) benedicendi ac imponendi, servatis ritibus ab Ecclesia praescriptis, scapularia Passionis D. Ñ. I. C., Immaculatae Conceptionis B. M. V., SS. Trinitatis, B. M. V. Perdolentis, B. M. V. a Monte Carmelo, ab Apostolica Sede approbata, firmo onere legitimae inscriptionis pro tribus postremis ; (4) benedicendi, unico signo crucis, crucifixos, cum applicatione indulgentiarum pii exercitii a Via Crucis nuncupati, in favorem fidelium, qui quominus sacras visitent 'Stationes,' legitime impediuntur; (5) benedicendi, unico signo crucis, crucifixos, iisdemque applicandi plenariam indulgentiam, in articulo mortis ab iis acquirendam, qui praescriptis expletis conditionibus illos osculati fuerint, aut saltem aliquo modo tetigerint.

IV. Indultum personale altaris privilegiati, quater in qualibet hebdomada, dummodo simile indultum pro alia die non obtinuerint. Et Deus.

Die 15 novembris 1918.

SSmus D. N. D. Benedictus, div. Prov. Pp. XV, in Audientia infrascripto Cardinali Poenitentiario Maiori impertita, benigne annuere dignatus est pro gratia in omnibus iuxta preces. Praesenti in perpetuum valituro, absque ulla Brevis apostolici expeditione. Contrariis quibuscumque non obstantibus.

L. S.

O. CARD. GIORGI, Poenit, Maior.
F. BORGONGINI DUCA, Secretarius.

A REPLY TO A PETITION OF CERTAIN RELIGIOUS RETURNING FROM MILITARY SERVICE

(December 23, 1918)

SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

RESPONSIO CIRCA PETITIONEM QUORUMDAM RELIGIOSORUM E

MILITIA REDEUNTIUM

SSão Dão Nostro Benedicto Papae XV humillimae porrectae sunt preces ut consulere dignaretur iis Religiosis, qui, bello perdurante, militiae nomen dare coacti, impares forte se sentiant ad regularem vitam instaurandam.

Porro Sanctitas Sua preces remisit ad H. S. Congregationem, ut, habito respectu ad peculiares horum Religiosorum circumstantias, paterna sollicitudine provideat in casibus particularibus. Hoc autem Eadem Sanctitas Sua publici iuris fieri voluit.

Datum ex Secretaria S. Congregationis de Religiosis, die 23 decembris

1918.

R. CARD. SCAPINELLI, Praefectus.

MAURUS M. SERAFINI, Ab. O.S.B., Secretarius.

L. S.

DECREE OF THE SACRED CONGREGATION OF THE COUNCIL ARRANGING FOR THE CELEBRATION OF A CUMULATION OF MANUAL MASSES

(June 16, 1918)

[This Decree was not published until December, 1918]

SACRA CONGREGATIO CONCILII
DIOECESIS N.

MISSARUM MANUALIUM
15 iunii 1918

SPECIES FACTI.-Nonnulli parochi civitatis N., datis supplicibus ad H. S. C. libellis, exponunt in suis ecclesiis complura colligi Missarum stipendia a fidelibus oblata, ad rationem 1,70-2 francorum seu libellarum, quum taxa dioecesana ibi vigens sit libellae unius cum dimidia (L. 1.50). Hactenus poterant reperiri sacerdotes qui Missas illas celebrarent, et inde provideri ne deficerent sacra in suis ecclesiis, ad quas magna semper multitudo fidelium concurrit. Nunc vero id fere impossibile evasit, quum singulis sacerdotibus diebus ferialibus dentur in ea civitate pro Missa lib. 2,50 et diebus festivis lib. 5 saltem ; quamobrem magnus iam cumulus stipendiorum Missarum non celebratar m in manibus Oratorum excrevit. Deficientibus hinc aliis reditibus legatorum aut capellaniarum quibus stipendi defectus fortasse compensari posset, urgente inde necessitate ne Missae, statis horis, populo ecclesiam celebranti deficiant, postulant Oratores facultatem, qua ex cumulatis stipendiis atque ex colligendis in posterum, possint, capellaniae creari, ita ut quivis capellanus accipiat pro Missis 5-7 libellas diebus festis, 2,50-3 ceteris diebus.

Adnuit quidem precibus, de expositorum veritate testatus Ordinarius, ea tamen lege ut reducendi facultas offerentibus nota fiat per publicum monitum in sacristiae tabella ponendum, et singulis annis ratio reddatur Curiae de Missis collectis et celebratis, a cumulatione autem excipiantur Missae quarum prompta celebratio ob specialem causam aut pro re gravi petitur.

ANIMADVERSIONES.-Quoad petitionem hisce supplicibus libellis contentam, primo loco habenda prae oculis est specialis quaedam difficultas, quam praesefert cumulatio Missarum manualium a diversis fidelibus oblatarum, earumque reductionem ad pauciorem numerum, prae cumulatione ac reductione Missarum fundatorum aut piorum legatorum. Nam Missae fundatae et pia legata pro plurimarum Missarum celebratione continent obligationem ad unam determinatam intentionem pro qua fundator aut testator voluit Missas celebrari: reductio igitur solum fit in numero Missarum, nec idcirco gravem praesefert difficultatem, cum Ecclesia numerum reducendo suppleat in reliquis ex spirituali thesauro cuius est dispensatrix; atque ita ex minori Missarum numero detrimentum non capiat finis ob quem Missae fundatae vel relictae sunt, E contrario, quum res est de Missis manualibus, singillatim collectis, cumulatio et consequens reductio in eam impingit gravissimam difficultatem, quod singulae Missae oblatae sint in finem distinctum, expresse VOL. XIII-12

intentum et determinatum ab oblatore, qui in offerendo stipendio, intendit contractum quemdam inire, vi cuius Missa sit applicanda pro sola intentione designata, non cumulatim cum aliis intentionibus. At vero, si cumulantur stipendia manualia singillatim collecta et deinde reducuntur ad minorem numerum, nulla Missa determinate offertur pro intentione postulata, sed omnes, ad pauciorem quantitatem reductae, cumulatim pro omnibus intentionibus offeruntur. Igitur videtur inito cum oblatore contractui minime satisfieri: adeo ut facile praesumi debeat, si ipsi dixisset quis ita satisfactum iri oneri imposito, vix non abstinuisset oblator a dando stipendio, quaesiturus potius alium sacerdotem qui pro particulari necessitate et intentione vellet celebrare.

Haec quidem non evincunt defectum potestatis in Romano Pontifice ad cumulanda et reducenda etiam stipendia manualium Missarum singullatim collecta, quum infinitus sit thesaurus Ecclesiae ei concreditus, ad quascumque necessitates supplendas idoneus: sed utique ostendunt longe graviorem causam requiri in Missarum manualium quam in legatarum aut fundatarum reductione. Haec autem gravior causa in casu adesse non videtur, quoties finis seu utilitas ab Oratoribus intenta alia via et ratione obtineri possit.

Et revera causa allegata non est propria ac particularis ecclesiarum Oratorum, sed communis omnium ecclesiarum dioecesis, immo complurium dioecesium : quod nempe sacerdotes nunc facilius stipendia constituta dioecesana taxa potiora inveniant, ac propterea nolint sese obligare ad celebrandas Missas statis loco et hora pro inferiore stipendio. Igitur, loco accedendi singularibus petitionibus, opportunius videtur generale remedium quaerere, quod ceterum in promptu est: immutatio videlicet taxae dioecesanae, cuius actualis constitutio in L. 1,50 solummodo, parochis vetat ne ab oblatoribus maius stipendium exigatur (cfr. can. 831, § 1), eiusque elevatio ad eam, quae, teste Ordinario, in dioecesi iam est usualis, in L. 2,50. Qua in re, animadvertere iuvat, licet verum omnino sit, non necessarium esse ut eleemosyna pro Missa oblata tanta sit, quanta ad integram sustentationem sacerdotis, ea die qua celebrat, requiritur, quia, ut optime animadvertit Benedictus XIV ex Suarez, actio sacrificandi non requirit integrum diem nec maiorem eius partem, ideoque non est cur sacerdos propter hoc solum ministerium integre alatur ab eo, pro quo sacrificium offert' (De synodo dioecesana, lib. V, cap. 8; cfr. Quaest. canon. 506); attamen non minus verum est, stipendium sacerdoti celebranti vere dari ob partialem sustentationem ipsi procurandam, huncque esse titulum, propter quem ex mente Ecclesiae recipi atque adeo exigi stipendium possit. Inde autem efficitur, stipendium debere esse proportionatum illi partiali sustentationi, pro qua datur, ita ut sufficiens sit pro illa comparanda; ideoque in illius taxatione habendam esse rationem circumstantiarum loci et temporis, et signanter caritatis vel vilitatis annonae, uti, plurimis allegatis, prosequitur Pasqualig. De sacrif. N. Legis quaest. 925. Et consequenter ubi victualia pluris veneunt, requiritur maius stipendium, et ubi minoris veneunt, sufficit minus stipendium: ex quo criterio resolutionem dedit haec S. Congregatio in una Nullius Lerinae 7 dec. 1675.

Iamvero communis est sententia Doctorum, quantitatem eleemosynae et iustam eius taxam desumendam esse, vel a communi consuetudine quae vigeat in dioecesi, vel a lege synodali, aut a decreto episcopi. Quam communem sententiam saepius firmarunt huius Sacrae Congregationis decisiones, v. gr. in causa Aprutina, 15 nov. 1698, ac in praesentiarum legis firmitate donavit Codex I. C. canone 831. Quum igitur hinc taxatio exsistat in dioecesi N. facta per statutum synodale in quantitate libellarum 1,50 pro diebus feriatus; inde vero taxa usualis seu consuetudine inducta, iam sit ab ipsa difformis, et attingat saltem libellas 2,50 pro missis diebus feriatis et libellas 5 pro missis diebus dominicis et festis celebrandis, idque effectum sit, testante Episcopo, urgente iam habituali et ordinaria annonae caritate, dicenda est de facto taxae synodali substituta alia ex consuetudine seu usu, et quidem rationabili: itaque non restat nisi quod substitutio fiat quoque de iure.

Et id quidem necessarium est omnino et sufficiens ad removendum inconveniens quod praesentibus petitionibus causam dedit. Quamdiu enim decreto Episcopi non definiatur illam taxam usualem esse in dioecesi tenendam, non facile poterunt induci fideles ut in postulanda celebratione Missae usualem stipendii taxam solvant, et ex adverso exactio stipendii supra taxam sacerdoti non est permissa, licet non prohibeatur uberiorem eleemosynam a sponte dantibus accipere. At si per decretum episcopale mutaretur taxa atque elevaretur ad eadem quae de facto est usualis, sacerdotes tuto possent stipendium ita taxatum exigere; quo facilius adducerentur fideles, ac paulatim assuescerent, in postulandis Missis, maius seu congruum stipendium offerre, praesertim si decretum Episcopale publice in sacristia cuiusque ecclesiae proponeretur.

Nec si taxa synodalis in synodo fuit approbata, idcirco caret Episcopus potestate illam per novum decretum immutandi. Nam decreta synodi dioecesanae sunt mutabilia, sicut ceterae leges; et cum illa decreta suas vires et efficaciam unice mutuentur ab auctoritate et iurisdictione Episcopi, quae eadem prorsus est sive in synodo sive extra synodum exerceatur (Benedictus XIV, De Syn. dioec., lib. XIII, cap. 5), poterit itaque Episcopus per suum decretum constituere novam taxam, revocata antiqua; et sicut decreta synodi promulgantur audito consilio Capituli Cathedralis, ita ad hoc decretum episcopale promulgandum consultum esset prius Capitulum audire, quamvis id de rigore iuris no requiratur. RESOLUTIO.-Propositis itaque cum supradictis animadversionibus Oratorum precibus in plenariis comitiis diei 15 iunii 1918 in Palatio Apostolico Vaticano habitis, Emi Patres rescribendum super his cen

suerunt:

Non expedire et ad mentem. Mens es ut Ordinarius N. studeat elevare taxam synodalem, et quoad Missas non celebratas vel cumulatas, nisi agatur de Missis oblatis ob urgentem causam, provideat ad tramitem can. 841 Cod. Iur. Can.

Facta subinde relatione de praemissis SSño Dño Nostro Benedicto Div. Prov. Pp. XV in audientia infrascripto Secretario concessa die 16 eiusdem mensis et anni, Sanctitas Sua resolutionem Eñorum Patrum approbare et confirmare dignata est.

I. MORI, Secretarius.

REVIEWS AND NOTES

APOLOGETICS AND CATHOLIC DOCTRINE: A Two Years' Course of Religious Instruction for Schools and Colleges. By the Rev. M. Sheehan, D.D., St. Patrick's College, Maynooth. Part I: Apologetics. M. H. Gill & Son, Ltd., 50 Upper O'Connell Street, Dublin. 1918. Pp. iv. and 141. Price 1s. 6d. net.

THE transition from Christmas holidays to the full swing of the second academic term is not one over which students or professors, in Maynooth or elsewhere, are likely to feel unduly enthusiastic. Chiaroscuro may be dear to the artist, but in actual life it means often too much of a contrast for comfort. And if anyone had told me a few weeks ago that, in this of all years, a book on 'Apologetics' would smooth the passage, I could only have thought him, at best, a harmless simpleton or an out-worn humorist. The very title suggests work of the usual theological type; and, of all the possible introductions to work, work itself is the last that a reasonable being would think of suggesting.

But, strange to say, and for once in a century, the harmless simpleton would have been correct. I had heard that Dr. Sheehan had published a book, and was mildly anxious to know what it was about. Chance threw a copy in my way. More out of curiosity, I admit, than for any higher reason, I opened it, and found (p. 9) a finely worded exposition of the latest contribution of Science to the proofs of God's existence-the argument from 'the dissipation of energy,' that I had heard for the first time after a four years' course of Dogmatic Theology. In a little treatise of 141 pages, prepared for schools and colleges, this surprised me. Turning back a few pages, I found the argument from design illustrated by the famous KönigRéaumur problem, that baffled the mathematician but was solved correctly by the bees in the light of the instinct that God had given them. Then I became really interested; looked up the table of contents; selected the chapter headed Jesus Christ, True God,' and found, in its opening pages, a sketch of the human character of Christ' that no similar work I ever read had attempted in anything but the barest outlines. By this time, I may say, the Christmas holidays were forgotten. I took the eleven chapters in order on the 'existence of God,' the various proofs, and a treatment of Atheism in its several forms: on the 'human soul,' its spirituality, freedom and immortality: on natural religion': on the signs of revelation,' embracing the main objections against miracles: on the historical value of the Gospels,' including a refutation of Strauss, Harnack, and the Tübingen school: on the fact that Jesus Christ claimed to be God'; on 'Jesus Christ, True God,' giving, in addition to