ST. LEONARD OF PORTE MAURICE IS DECLARED THE PATRON OF MISSIONERS IN CATHOLIC COUNTRIES (March 17, 1923)

DIVUS LEONARDUS A PORTU MAURITIO CAELESTIS PATRONUS DECLARATUR SACERDOTUM QUI IN CATHOLICIS REGIONIBUS AD SACRAS MISSIONES POPULARES INCUMBUNT

PIUS PP. XI

Ad perpetuam rei memoriam.-Romani Pontifices Nostri decessores fidelibus peculiaria munera sive officia vitae christianae implementibus singulares caelestes Patronos adsignare consueverunt, quorum valido uterentur auxilio et sequerentur exempla, huiusmodi ad honorem illos e sanctis caelicolis eligentes, qui in iisdem muneribus et officiis, dum vitam mortalem agerent, maxime excelluissent. Hoc ducti consilio piis precibus annuendum existimavimus dilecti filii Bernardini Klumper, Fratrum Minorum Ministri generalis, qui, amplissimo etiam fretus suffragio Purpurati S. R. E. Principis Orestis Cardinalis Giorgi, Nos instanter rogavit ut sanctum Leonardum a Portu Mauritio, Confessorem, Ordinis sui decus atque ornamentum, caelestem Patronum designare dignemur sacerdotum, qui sacris popularibus missionibus in regionibus catholicis operam navant. Et sane divus Leonardus, inter Fratres Minores cooptatus et sacerdotio auctus, impiger ac strenuus divini verbi praeco, fere omnes Italiae regiones et urbes sacris expeditionibus lustravit. Vir potens in opere et sermone coram Deo et populo, atque electissimus in vinea Domini operarius celeberrimis concionibus innumeras conversiones operatus est, efficacia verbi non minus quam sanctitate vitae sordentes in vitiorum caeno homines ad poenitentiam adducens. Expedit ergo ut sacerdotes, qui christiano populo verbum facere student, tanti apostolici viri haereant vestigiis ipsoque caelesti gaudeant Patrono. Quamobrem, audito venerabili fratre Nostro Antonio S. R. E. Cardinali Vico, Episcopo Portuensi et Sanctae Rufinae, Sacrorum Rituum Congregationi Praefecto, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum, sanctum Leonardum a Portu Mauritio, Confessorem, in caelestem apud Deum Patronum peculiarem sacerdotum, qui ad sacras populares missiones in regionibus catholicis ubique terrarum incumbunt, eligimus et constituimus.

Decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiti et obtinere, illisque, ad quos pertinent sive pertinere poterunt, nunc et in posterum perpetuo suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuscumque.

Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvII martii, anno MCMXXIII, Pontificatus Nostri secundo.

P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status.

DECREE FOR THE BEATIFICATION OF THE VENERABLE SERVANT OF GOD MICHAEL GARICOÏTS, FOUNDER OF THE CONGREGATION OF PRIESTS OF THE SACRED HEART OF JESUS

(April 13, 1923)

SACRA CONCREGATIO RITUUM

BAIONEN.

BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVI DEI MICHAËLIS GARICOÏTS, SACERDOTIS, FUNDATORIS CONGREGATIONIS PRESBYTERORUM A SACRO CORDE IESU, VULGO DE BETHARRAM '

SUPER DUBIO

An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, TUTO procedi possit ad solemnem praefati venerabilis Servi Dei Beatificationem:

Anno millesimo octingentisimo octuagesimo sexto, qui tertius supra vigesimum erat, ex quo venerabilis Dei Servus Michaël Garicoïts, meritorum magis quam dierum plenus, a mortali hac statione recesserat, in ecclesiastica Baionensi curia initium sui canonica sumpserat inquisitio super eiusdem Dei Famuli sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum fama. Post elapsum fere quinquennium, actis ad finem perductis Romamque delatis, et aliis interea paratis, quae paranda e praescripto erant legis, introductio obtenta est causae Beatificationis: quandoquidem quae ad hoc necessario demonstrari oportebat, demonstrata revera fuisse, felix faustusque comprobavit eventus.

Ex eo namque, qui ordinaria potestate adornatus fuerat, processu, sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum emersit fama, qua Servus Dei Michaël, quoad inter homines est diversatus, gavisus fuit, eoque vita functo, quin fama ipsa brevi concluderetur funeris hora, eiusdem Servi Dei memoriam, actiones atque opera, tamquam individua prosecuta est comes, maiora quoque in dies suimet suscipiens incrementa ita scilicet, ut a Spiritu Sancto illa processisse dicenda sit, sicut, quum de sancto Bonaventura ageretur, scite sic scripserat Pavinus: 'Quae fama magis attendenda est; quia etiam post mortem ad haec usque tempora perseveravit: unde a Spiritu Sancto dici debet processisse; namquae non sunt ab Eo, non durant' (apud Benedictum XIV, De Serv. Dei Beatificat. et Canoniz. Beat., lib. ii. cap. xxxix. n. 9). Ex vita insuper venerabilis Michaëlis variisque vitae partibus quae in eisdem episcopali iure conditis tabulis fideliter distincteque describuntur, patuit, nullum peculiare promi posse obstaculum, quod heroicarum virtutum, suo tempore, conficiendae probationi manifesto repugnaret adeo ut, cuiusdem adinstar peremptoriae exceptionis, vel ipsam prohiberet introductionem iudicii ; quemadmodum, cum super scriptis venerabili Michaëli attributis praevia quaestio fuit, doctrinae quam profitendam ac tuendam ille susceperat, bonitas posita est in aperto atque puritas. Hoc autem eo tanti pluris est faciendum, quo, dum omnia circum, tunc temporis, gallicanam et iansenisticam redolebant luem, venerabilis Michaël nedum circumstantis aëris corruptione

se infici passus non fuit, verum et, vix per eum licuit, ut de sua insalubritate remittens, paulatim sanesceret circumfusus aer, magno animo adlaboravit atque fructuose: ideoque ita se gerens et haec agens, mirifice confirmare visus est notam illam atque celebratam sancti Gregorii Magni sententiam: Neque enim valde laudabile est, bonum esse cum bonis, sed bonum esse cum malis. Sicuti enim gravioris culpae est, inter bonos bonum non esse, ita immensi est praeconii, bonum etiam inter malos exstitisse' (Moral., lib. i. cap. i.).

Quum igitur cuncta praesto essent elementa, quibus causa Beatificationis Servi Dei Michaëlis Garicoïts suum apud sacrum rituum Congregationem caperet exordium, a rec. mem. Leone Papa XIII signata idcirco fuit, quam vocant, Commissio, cuius praecipuus effectus hic fuit, ut nimirum, quavis adempta locorum Ordinariis potestate, unius Apostolicae Sedis reservationi subiecta maneret Causa. Eapropter, qui construendi postea fuerunt, iidem nonnisi Apostolica auctoritate constructi sunt processus, ex eisque praesertim idoneae paresque eductae sunt probationes sive pro heroicis declarandis virtutibus sive pro duobus, quibus opus erat, probandis miraculis, prout certo praeclaroque documento exstat unum et alterum editum riteque promulgatum Apostolicum decretum, quod novissimae iudiciariae huius actionis est fundamentum.

Verumtamen, vix atque per Signaturam, ut inquiunt, Commissionis, Sancta Sedes huic Beatificationis causae suam apposuit manum, non ante ad ulteriora in Causa progredi licuit, quam, ope peculiaris cuiusdam appositeque conditae inquisitionis, ostendissent actores, Servo Dei Michaëli Garicoïts nullas exhibitas fuisse nullasque exhiberi publici et ecclesiastici cultus significationes. Atque sapienter id quidem; nam cum de religioso cultu alicui Servo Dei, apud homines in Ecclesia militante exhibendo, agitur, nedum christiana plebs, verum et qualibet alia, quaecumque ea demum sit, in ecclesiastica aut civili societate constituta dignitas gravissimo huic vel minime immiscere se potest negotio, quippe quod ad unum Romanum Pontificem, Christi in terris Vicarium, privativo pertinet iure. Quo posito, naturali exinde hoc descendit itinere : quod videlicet universam ex ordine recensenti seriem actorum, quae huc usque gesta fuisse constat, binae occurrant Sententiae, quarum una, anno millesimo octingentesimo nonagesimo primo, ab Iudice per Baionensem Episcopum delegato, instantibus actoribus, prolata et ab Apostolica Sede confirmata, qua declaratum fuit, nec circa sepulcrum, seu tumulum, nec alibi circa reliquias, imagines aliasque memorias Servi Dei Michaelis Garicoits quidquid reperiri, quod publicum vetitumque cultum quoquomodo praeseferat; suprema vero altera Romani Pontificis, Christi in terris Vicarii, Sententia, de qua hodiernum agit Apostolicum decretum.

Equidem, ad eamdem integre perficiendam actorum seriem, hoc unum, iuxta sacri huius fori statuta, supererat inquirendum, utrum nempe venerabili Servo Dei Michaëli Garicoïts tuto decerni possent Beatorum honores. Quod sane praestitit Reverendissimus Cardinalis Ludovicus Billot, causae Relator; in generali quippe Congregatione, quae, die decima huius mensis aprilis, coram Sanctissimo Domino nostro Pio Papa XI habita est, proposito per eumdem Reverendissimum

Cardinalem Dubio: An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, TUTO procedi possit ad solemnem venerabilis Servi Dei Michaelis Garicoïts Beatificationem? omnes qui convenerant, tum Reverendissimi Cardinales tum Patres Consultores, tuto procedi posse unanimi responderunt suffragatione. Nihilominus Sanctissimus Dominus noster supremum distulit Suum ferre iudicium, cunctosque adhortatus est Suffragatores, ut Secum preces fundere pergerent ad uberius lumen et consilium a divina Sapientia impetrandum. Quumque mentem Suam patefacere statuisset, hodiernam designavit Dominicam secundam post Pascha, qua die ab Ecclesia proponitur Evangelium Boni Pastoris ; ideoque Sacris prius devotissime operatus, ad Vaticanas Aedes arcessiri voluit Reverendissimos Cardinales Antonium Vico, Episcopum Portuensem et S. Rufinae, sacrae rituum Congregationi Praefectum, et Ludovicum Billot, causae Relatorem, una cum R. P. Angelo Mariani, Fidei Promotore generali, meque insimul infrascripto Secretario, eisque adstantibus, solemniter pronuntiavit: Tuto procedi posse ad solemnem venerabilis Servi Dei Michaelis Garicoits Beatificationem.

Hoc decretum in vulgus edi, in acta sacrae rituum Congregationis inseri, Litterasque apostolicas in forma Brevis de Beatificationis solemnibus, ubi primum licuerit, in Basilica Vaticana celebrandis, expediri iussit, decimo septimo Calendas maii anno MCMXXIII.

L.S.

A. CARD. VICO, Ep. Portuen. et S. Rufinae,
S. R. C. Praefectus.

ALEXANDER VERDE, Secretarius.

DECREE OF BEATIFICATION OF THE VENERABLE SERVANT OF GOD, ROBERT CARDINAL BELLARMINE, OF THE SOCIETY OF JESUS

(April 13, 1923)

SACRA CONGREGATIO RITUUM

ROMANA

BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVI DEI ROBERTI S. R. E. CARDINALIS BELLARMINO, SOCIETATIS IESU

SUPER DUBIO

An, et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum, de quo agitur?

Si qua umquam exstitit super virtutibus Causa, in qua perdiu copioseque fuit disceptatum, haec profecto est venerabilis Servi Dei Roberti S. R. E. Cardinalis Bellarmino Beatificationis causa. Huius namque historiam sinceram et non corruptam si quis paullo altius repetat, variasque sibi in memoriam revocet iustoque pretio aestimet vices, quibus illa longo varioque trium saceulorum spatio obnoxia facta fuit, illuc facili rectoque tramite equidem ille adducitur, ut probe vereque dignoscat, quid tandem sit, cur, nonnisi vix duos ante iam elapsos annos, tandiu vehementerque exspectatum Apostolicum prodierit decretum, quo rec. me. Benedictus Papa XV praefati venerabilis Dei Famuli Roberti

VOL. XXII-14

S. R. E. Cardinalis Bellarmino heroicas declaravit sancivitque virtutes. Ista enim, quae tam diuturna tamque insueta praenobili Causae huic inlata fuit cunctatio, quaeque eiusdem actorum intercepit cursum, qui prosper non minus quam expeditus inde ab initio processerat, nequaquam cum perspectis et exploratis, quibus Causa ipsa intus potitur et ditescit, componi potest praeclaris meritis eisque immo manifesto repugnat; ideoque eadem cunctatio ex aliis omnino, longeque generis diversi, quaeque extrinsecus obvenerunt, repetenda est de industria paratis impedimentis. In quam quidem sententiam eo pronior quis descendit, quo inde a prima lectissimae Causae huius propositione, cum videlicet nullum adhuc subrepserat adversae partis studium, in id unum, hoc est heroicas agnoscere et profiteri venerabilis Bellarmino virtutes, mirum in modum iudicia conspirare cernit virorum, in peculiari sacri huius fori disciplina magistrorum, eosque inter, illius, cui obiiciendi commissum erat munus, quique in officio Fidei Promotoris ipsum proxime antecesserat Benedictum Papam XIV, eique nomen Prosper Bottini, Lucensis, Archiepiscopus Myrensis. Hic sane in Congregatione generali super virtutibus venerabilis Bellarmino, anno millesimo sexcentesimo septuagesimo septimo, coram sa. me. venerabili Innocentio Papa XI, hoc suum promebat votum:

'Ex Divini Spiritus testificatione Beatus dicitur vir, ad quem exornandum tres caelestis animi dotes conspirant, videlicet, ut inventus sit sine macula, post aurum non abierit, nec speravit in pecuniae thesauris ; adeoque insolitum et heroicum triplex hoc decus esse statuit Sapiens divinitus afflatus, ut exclamet, correptus admiratione tam eximiae virtutis: Quis est hic, et laudabimus eum? fecit enim mirabilia in vita sua. Merito igitur approbandae videntur in gradu heroico virtutes Cardinalis Bellarmini, qui adeo fuit inventus sine macula, ut nec in venialem quidem culpam sponte ac consulto umquam inciderit ; et post aurum certe non abiit, qui non solum in pauperum et Ecclesiae usus illud erogaverit,sed frequenter aes alienum ob id contraxerit, et sacris Horis in choro Archiepiscopus quotidie interfuerit, ut suo labore lucraretur proventus pauperibus distribuendos ; nec profecto speravit in pecuniae thesauris, quum sacros honores, a quibus locupletari poterat, nonnisi coactus acceperit, oblatos ecclesiae Capuanae reditus, dum illam dimisit, respuerit, consanguineos in vita non ditaverit, et moriens nihil eis reliquerit, nisi parvam Crucem argenteam cum Sanctorum reliquiis, et adeo pauper obierit, ut sine Pontificis auxilio non potuisset ei consuetum funus exhiberi. Quum igitur ex his praerogativis constet abunde concurrisse in Bellarmino illa omnia, quae ad declarandum virum Beatum requirit Sapiens, desiderari profecto non possunt heroica caritas in Deum frequentissimo orandi studio contestata; zelus admirabilis salutis proximorum, quo incensus egregie pro Ecclesia, praesertim in haereticos et voce et scriptis pugnavit, demissio animi, mansuetudo, contemptus omnis periturae felicitatis, et spes unice in Deum fixa, aliaeque virtutes, quas in illo, praeter multos testes iuratos, admirati sunt tot insignes probitate et sapientia S. R. E. Cardinales.' Aliisque additis, suffragio suo finem imponebat gravissimis hisce verbis: Quamobrem, Beatissime Pater, quum egregie soluta videantur, quae contra Ven. Servum Dei ex munere meo