100. Have the Superiors allowed the religious to sojourn in the houses of seculars, and for how long.

101. (For institutes of men.) Does the Institute either directly or indirectly retain or direct any Institute of Sisters aggregated to it or, as it were, dependent on it, and by what authority.

102. Since the last Report, has any new work or new kind of work been added to those already existing, and by what authority.

103. Have any abuses crept into the Institute or into any of its houses, and of what nature.

104. Do disputes or difficulties exist:

(a) with the local Ordinaries;

(b) with the confessors;

(c) with the chaplains.

105. (For lay Institutes of both sex.) Has the Institute houses, and where, in which are received as boarders children of either sex who frequent the public lay schools, and what schools do they attend, how and by whom is their religious instruction provided for.

The Report containing the replies to the above questions must, after mature examination, be signed not only by the Superior General or Mother General, but also by each of the Councillors or Assistants General. And, in the case of a congregation of women, it must be signed also by the Ordinary of the place in which the Mother General with her Council resides.

Should any of these Councillors or Assistants think that the Holy See should be informed also of some matter of grave importance, he (or she) may communicate it by means of a private and secret letter. Let him, however, be mindful of his position, and know that his conscience will be gravely burdened if he dares to state in such a letter anything that is not true.

At Rome, from the Secretary's Office of the S. Congregation of Religious, 25th of March, 1923.

L. S.

T. CARD. VALFRÈ DI BONZO, Prefect.

MAURUS M. SERAFINI, Ab., O.S.B., Secretary.

CIRCULAR LETTER TO BISHOPS REGARDING THE MAKING AND AMENDING OF CAPITULAR STATUTES

(July 25, 1928)

SACRA CONGREGATIO CONCILII

LITTERAE CIRCULARES

AD REVMOS EPISCOPOS, DE STATUTIS CAPITULARIBUS CONFICIENDIS VEL

EMENDANDIS

Quum Codex iuris canonici canone 410, § 1, decernat: sua cuique Capitulo statuta ne desint, ab omnibus dignitatibus, canonicis, beneficiariis religiosa servanda,' huic praescripto plura quidem Capitula sive

cathedralia sive collegialia laudabiliter obtemperare sollicita fuerunt, sua statuta concinnando vel corrigendo.

Constat tamen alia haud pauca adesse Capitula, quae vel antiquis statutis aut solis consuetudinibus, quandoque lege reprobatis, adhuc reguntur. Quare haec Sacra Congregatio Concilii, cuius est moderari quae canonicos spectant, Episcopis mandat ut quisque proprio Capitulo terminum praestituat sex mensium ad sua statuta conficienda vel ad iuris tramitem emendanda, quo tempore frustra elapso, ipse Episcopus ' eadem conficiat impinatque Capitulo.'

Vix autem transacto ab his litteris anno, Episcopi eamdem Sacram Congregationem certiorem reddant de confectis aut emendatis statutis capitularibus deque eorum observantia.

Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Concilii, die 25 mensis iulii anno 1923.

L.XS.

D. CARD. SBARRETTI, Praefectus.
I. BRUNO, Subsecretarius.

DECLARATION REGARDING THE EFFECT OF AN APPEAL TO THE HOLY SEE AGAINST A DECREE OF DISMISSAL OF A PROFESSED RELIGIOUS

(July 20, 1923)

SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

DUBIUM SEU DECLARATIO

DE RECURSU CONTRA DECRETUM DIMISSIONIS RELIGIOSI PROFESSI A VOTIS TEMPORARIIS

Sacrae Congregationi de Religiosis propositum fuit sequens dubium pro opportuna solutione.

Cum in Can. 657, § 2 sancitum sit, ut Religioso professo votorum temporariorum qui a Superioribus dimissionis decretum recipit, sit facultas recurrendi ad Apostolicam Sedem, et, pendente recursu, dimissio nullum iuridicum habeat effectum,' quaeritur :

'Quale spatium temporis concedatur ad recursum interponendum, quoad effectum suspensivum ?'

Emi Patres Sacrae Congregationis Negotiis Religiosorum Sodalium praepositae, in plenario coetu ad Vaticanum habito die 13 iulii 1928, re mature perpensa, respondendum censuerunt:

Tempus utile ad interponendum recursum quoad effectum suspensivum, de quo in Can. 647, § 2, esse decem dierum ab intimatione decreti religioso dimisso facta, iuxta normam traditam in similibus casibus, ut Can. 1465, § 1 et 2155, § 1, 2.'

Facta autem relatione SS. D. N. Pio P. XI in audientia habita ab infrascripto Sacrae Congregationis Secretario, die 17 iulii 1923, SSmus dubii resolutionem approbavit.

Ut autem omnis ambigendi locus tollatur, tam circa terminum

huiuscemodi, quam circa ea quae exinde sequuntur, haec Sacra Congregatio sequentia prae oculis habenda et servanda animadvertit :

1. Recursum contra dimissionis decretum Religiosus interponere potest vel immediate per epistolam ad S. C. de Religiosis mittendam, vel mediate, videlicet per eum qui dimissionis decretum sibi communicavit. 2. Ad interpositi recursus probationem requiritur et sufficit vel authenticum documentum vel saltem duorum fide dignorum hominum testimonium.

3. Tempus utile decem dierum ab intimatione decreti Religioso facta supputandum erit ad normam Can. 34, § 3, n. 3o, et ita ut non currat si dimissus recurrendi ius ignoret, aut agere non valeat iuxta dispositiones Can. 35; quapropter expedit ut Superior de praedicto iure et de limite temporis dimissum edoceat in actu ipso intimationis.

4. Recursus utili tempore interpositus effectum habet suspensivum ; ideoque, donec decretum dimissionis a Sacra Congregatione de Religiosis confirmetur, ac de facta confirmatione Superior dimittens, authentico Sacrae Congregationis documento, edoceatur, dimissionis decretum nullum sortitur effectum, et exsecutioni demandare nequit.

5. Pendente recursu, dimissus adhuc est Religiosus, ideoque eisdem ac ceteri tenetur obligationibus et potitur iuribus, et eodem prorsus modo ac ante dimissionem. Quapropter in domo religiosa commorandi ius et obligationem habet, et sub Superiorum obedientia manere debet, firmo praescripto Can. 2243, §2.

Datum Romae, ex Secretaria Sacrae Congregationis de Religiosis, die 20 iulii 1923.

L. S.

C. CARD. LAURENTI, Praefectus.

MAURUS M. SERAFINI, Ab. O.S.B., Secretarius.

QUESTION REGARDING THE VALIDITY OF THE RENUNCIATION OF A CERTAIN PARISH SOLVED BY THE SACRED CONGREGATION OF THE COUNCIL

(November 11, 1922)

[This Decree was published in September, 1923.]

SACRA CONGREGATIO CONCILII
DIOECESIS N.

RENUNTIATIONIS PAROECIAE

Die 11 novembris 1922

SPECIES FACTI.-Quum adversus quemdam parochum dioecesis N. nonnulla emersissent quae causam remotionis negotio dare videbantur, Ordinarius eum invitavit ad renuntiationem faciendam, propositis nomine conditionum' quibusdam capitibus, ex quibus praecipuum illud erat ut, postquam renuntiatio plenam exsecutionem nacta fuisset, reservaretur parocho renuntianti pensio ad eius vitam, non excedens tertiam redituum beneficii partem. Post brevem inter utrumque disceptationem, eadem die actus renuntiationis, in quo praefata inter alias 'conditio legebatur, a parocho subscriptus est. Verum, paucis interiectis diebus.

ad Apostolicam Sedem parochus recursum interposuit, postulans nullam declarari praedictam renunciationem, utpote can. 1486 et 1429 aperte reprobatam; nempe ex can. 1486: Dimissionem beneficiorum . . . sub aliqua conditione, quae beneficii redituum erogationem attingat, Ordinarius admittere nequit ; atque ex can. 1429: Beneficiis quibuslibet nequeunt Ordinarii locorum pensiones perpetuas aut temporarias imponere quae ad vitam pensionarii durent.' Quibus positis, instanter postulavit in plenario Emorum Patrum coetu proponi dubium: An constet de nullitate renunciationis in casu.

ANIMADVERSIONES.-Prouti ex praemissis perspicuum est, ex duabus causis deducitur in casu nullitas renuntiationis: altera, quia pensio constituta est ad vitam pensionarii, dum Episcopo non liceret nisi 'imponere pensiones temporarias, quae durent ad vitam beneficiarii, salva huic congrua portione,' ex claro praescripto can. 1429 § 1; altera, quia renuntiatio nonnisi sub conditione reservationis pensionis in casu facta est, quae cum sit profecto 'conditio redituum erogationem attingens,' nequit ab Ordinario admitti, prohibente explicito textu can. 1486; quapropter, cum can 2150 § 3, statuens: 'renuntiatio fieri potest . . . etiam sub conditione,' subdat 'dummodo haec ab Ordinario legitime acceptari possit,' perspicuum videtur renuntiationem in casu, admissam sub conditione quae ab Ordinario acceptari non poterat, esse omnino invalidam (arg. ex can. 39).

Verum contra primum stat quod in eodem can. 1429 sub § 2 legitur. 'Beneficiis autem paroecialibus non possunt nisi in commodum parochi abeuntis imponere pensiones, quae tamen non excedant tertiam partem reditus paroeciae, quibusvis deductis expensis et incertis reditibus.' In hoc enim canone facultas imponendi pensiones in commodum parochi abeuntis non alia limitatione coarctatur, quam ea ut quantitas pensionis tertiam partem redituum non excedat. Nec iuvat opponere hanc limitationem superaddi ei quae praecedenti paragrapho praescripta erat; quia, e contrario, ut ex contextu plane liquet, § 2 exceptionem manifestam continet a norma statuta § 1, et ideo casus § 2 expressus censeri debet subductus a norma praecedenti. Id non solum insinuatur initialibus verbis : § 1. Beneficiis quibuslibet . . . § 2. Beneficiis autem paroecialibus,' unde evidens fit in § 1 agi solummodo de beneficiis non paroecialibus ; sed etiam necessario exigitur ex fine seu ratione § 2, prout explicitius declaratur Can. 2154 § 1: Amoto parocho . . . Ordinarius . . . pro viribus consulat, sive translatione ad aliam paroeciam, sive assignatione alius officii et beneficii, sive pensione': agitur nempe de consulendo congruae clerici vitae substentatione, i.e. de provisione quae ad vitam provisi, in casu pensionarii, perduret.

...

Gravior, saltem specietenus, videtur altera quae adducitur causa invaliditatis: sed et ea in leves auras abit, si consideretur in casu non agi de vera et propria conditione reservationis. Enimvero in facto est pensionem in casu primum proposuisse Episcopum, parochum vero eam acceptasse solummodo, sicut obtorto collo acceptare debuit renuntiationem ; hinc, accurate loquendo, dixeris non tam cedentem sibi pensionem reservasse, quam Episcopum eamdem ei constituisse. Immo, in iure, nec

potuisse parochum veram conditionem ponere pensionem dicendum est, quandoquidem, lege iubente, negotium provisionis et negotium remotionis adeo distincta et separata esse debent, ut nequeant uno consensu comprehendi, nec ideo unum ab altero pendere potest: cfr. Maxima cura, 28 § 3: In quolibet casu quaestio de futura provisione sacerdotis, non debet commisceri cum quaestione de praesenti amotione a paroecia.' Ideoque, etsi voluisset parochus veram conditionem praesenti renuntiationi futuram pensionem ponere, ne valuisset quidem, obstante lege. Demum attendi etiam debet ratio ex qua Can. 1486 procedere videtur, cum reservationem pensionis inhibet: nempe periculum simoniae iuris ecclesiastici quae in ea reservatione, sicut in ceteris eodem canone recensitis, committi potest (cfr. Bened. XIV, const. Quanta, 14 sept. 1722). Atqui in casu renuntiationis paroeciae, ob bonum procurandum animarum, huiuscemodi species simoniae iampridem sublata fuisse constat, cum decreto Maxima cura, can. 28 § 2, iam explicite permitteretur: Potest Ordinarius in ipsa invitatione ad renuntiandum, vel pendente amotionis negotio... provisionem proponere et indicare, si expediens iudicaverit.'

Hisce omnibus perpensis, sane liquet nullam quidem causam subesse invaliditatis renuntiationis ut in casu perhibetur emissae: consultius tamen Ordinarii ab his et similibus pactionum cum suis subditis speciebus in amotionis negotio pro viribus abstinebunt, quippe quae et nulla iam necessitate urgeri et officii dignitatem laedere quodammodo videantur. Quare, etc.

RESOLUTIO.-Die 11 novembris 1922, Sacra Congregatio Concilii, in plenariis Emorum ac Rmorum Patrum comitiis in Palatio Vaticano, habitis, respondendum proposito dubio censuit : Negative.

Facta postmodum de praemissis SSño Dão Nostro Pio PP. XI relatione per infrascriptum Sacrae Congregationis Secretarium, Sanctissimus datam resolutionem approbare et confirmare dignatus est.

I. MORI, Secretarius.

DECREE FOR THE BEATIFICATION AND CANONIZATION OF THE SERVANT OF GOD, MARIA PALLOTTA, OF THE INSTITUTE OF THE FRANCISCAN MISSIONARIES OF MARY (July 25, 1923)

SACRA CONGREGATIO RITUUM

SINARUM SEU TUSCULANA

BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI MARIAE ASSUMPTAE PALLOTTA, INSTITUTI SORORUM FRANCISCALIUM MISSIONARIARUM MARIAE

Inter associationes mulierum a legitima auctoritate ecclesiastica approbatas, quae, praeter communia praecepta, evangelica consilia servanda suscipiunt, et, sub glorioso nomine, exemplo et patrocinio Beatissimae Virginis Mariae aliorumque Sanctorum, per subsecivum