Nec duri libet ufque minas perferre magiftri,
Cæteraque ingenio non fubeunda meo.
Si fit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata fequi,
Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo,
Lætus & exilii conditione fruor.
O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro;
Non tunc Ionio quicquam ceffiffet Homero,
Neve foret victo laus tibi prima Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Mufis,,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc feffum finuosi pompa theatri,
Et vocat ad plaufus garrula scena fuos.
Seu catus auditur fenior, feu prodigus hæres,
Seu procus, aut pofitâ casside miles adeft,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro.
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique Patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores,
Quid fit amor nefcit, dum quoque nefcit, amat.
Sive cruentatum furiosa Tragedia fceptrum
Quassat, & effufis crinibus ora rotat.
Et dolet, & specto, juvat & fpectasse dolendo,
Interdum & lachrymis dulcis amator ineft:
Seu puer infelix indelibata reliquit
Gaudia, & abrupto flendus amore cadit:
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens:
Seu mæret Pelopeia domus feu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.
Sed neque fub tecto femper nec in urbe latemus,
Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ confitus ulmo,
Atque fuburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic blandas spirantia fydera flammas
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ ftupui miracula formæ,
Quæ posset senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus!
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via!
Et decus eximium frontis, tremulosque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor!
Pellacesque genas, ad quas hyacinthina fordet
Purpura, & ipfe tui floris, Adoni, rubor.
Cedite laudatæ toties Heroides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon.
Nos etiam Danar fasces fubmittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus.
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jactet, & Aufoniis plena theatra stolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis,
Extera fat tibi fit fœmina posse sequi.
Tuque urbs Dardaniis Londinum structa colonis
Turrigerum latè confpicienda caput,
Tu nimiùm felix intra tua mœnia claudis
Quicquid formosi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno
Endymioneæ turba ministra deæ,
Quot tibi confpicuæ formáque auróque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis venisse invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus;
Huic Cnidon, & riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, & roseam posthabitura Cypron.
Aft ego, dum pueri finit indulgentia cæci,
Mœnia quàm fubitò linquere faufta paro;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos ufus ope.
Stat quoque juncosas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ.
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucaque in alternos verba coacta modos.
Elegia Secunda, Anno Etat. 17.
In obitum Præconis Academici Cantabrigienfis.
E, qui confpicuus baculo fulgente folebas
Palladium toties ore ciere gregem,
Ultima præconum præconem te quoque sæva
Mors rapit, officio nec favet ipfa fuo.
Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis,
Sub quibus accipimus delituisse Jovem,
O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in in Æsonios vivere posse dies,
Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, fæpe rogante deâ.
Tu fi juslus eras acies accire togatas,
Et celer à Phœbo nuntius ire tuo.
Talis in Iliacâ ftabat Cyllenius aulâ
Alipes, æthereâ missus ab arce Patris.
Talis & Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna fepulchrorum regina, fatelles Averni
Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ!
Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis Academia luge,
Et madeant lachrymis nigra feretra tuis.
Fundat & ipfa modos querebunda Elegëia tristes,
Personet & totis nænia mæsta Scholis.
Elegia tertia, Anno Ætatis 17.
In obitum Præfulis Wintonienfis.
Oeftus eram, & tacitus nullo comitante fedebam,
Hærebantque animo tristia plura meo:
Protinus en fubiit funestæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina solo ;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore turres
Dira fepulchrali mors metuenda face;
Pulsavitque auro gravidos & jaspide muros,
Nec metuit satrapum sternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrisque verendi
Intempeftivis ossa cremata rogis.
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amiffos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi dignissime Præful,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar:
Mors fera Tartareo diva secunda Jovi;
Nonne fatis quod sylva tuas persentiat iras,
Et quod in herbosos jus tibi detur agros;
Quodque afflata tua marcescant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi sacra rofa;
Nec finis ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ ?
Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
Et quæ mille nigris errant animalia fylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus?
Invida, tanta tibi cum fit concefla potestas;
Quid juvat humana tingere cæde manus?
Nobileque in pectus certas acuisse sagittas,
Semideamque animam cæde fugasse suâ?
Talia dum lacrymans alto fub pectore volvo,
Rofcidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tarteffiaco fubmerferat æquore currum
Phœbus ab eoo littore menfus iter.
Nec mora, membra cavo posui refovenda cubili,
Condiderant oculus noxque foporque meos.
Cum mihi vifus eram lato spatiarier agro,
Heu nequit ingenium vifa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga fole rubent.
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore folum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hesperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rosis.
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi fubitò præful Wintonius aftat,
Sydereum nitido fulfit in ore jubar;
Veftis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque fenex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra fono.
|