Agmina phocarum numerat, vilifque volucrum 100
Paffer habet femper quicum fit, et omnia circum
Farra libens volitet, ferò fua tecta revisens,
Quem fi fors letho objecit, feu milvus adunco
Fata tulit roftro, seu ftravit arundine fossor,
Protinus ille alium socio petit inde volatu. 105
Nos durum genus, et diris exercita fatis
Gens homines aliena animis, et pectore difcors,
Vix fibi quifque parem de millibus invenit unum,
Aut fi fors dederit tandem non aspera votis,
Illum inopina dies quâ non fperaveris horâ 110
Surripit, æternum linquens in fæcula damnum.

115

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Heu quis me ignotas traxit vagus error in oras Ire per aëreas rupes, Alpemque nivosam! Ecquid erat tanti Romam vidiffe fepultam, (Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim, Tityrus ipfe fuas et oves et rura reliquit;) Ut te tam dulci poffem caruisse sodale, Poffem tot maria alta, tot interponere montes, Tot fylvas, tot faxa tibi, fluviofque fonantes! 120 Ah cartè extremùm licuiffet tangere dextram, Et bene compofitos placidè morientis ocellos, Et dixiffe vale, nostri memor ibis ad aftra.

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Quamquam etiam veftri nunquam meminiffe pigebit Paftores Thufci, Mufis operata juventus, 126 Hic Charis, atque Lepos; et Thufcus tu quoque

Damon,

An

Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe.
O ego quantus eram, gelidi cum ftratus ad Arni
Murmura, populeumque nemus, quà mollior herba,
Carpere nunc violas, nunc fummas carpere myrtos,
Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam.
Ipfe etiam tentare aufus fum, nec puto multùm
Difplicui, nam funt et apud me munera vestra
Fifcellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ,
Quin et noftra fuas docuerunt nomina fagos
Et Datis, et Francinus, erant et vocibus ambo
Et ftudiis noti, Lydorum fanguinis ambo.

135

140

145

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna, Dum folus teneros claudebam cratibus hædos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios fibi quod fit in usus! Et quæ tum facili fperabam mente futura Arripui voto levis, et præfentia finxi, Heus bone numquid agis? nifi te quid forte retardat, Imus? et argutâ paulùm recubamus in umbrâ, Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Caffibelauni? Tu mihi percurres medicos, tua gramina, fuccos, 150 Helleborumq;humiléfq; crocos, foliúmq; hyacinthi, Quafque habet ifta palus herbas, artesquemedentûm. Ah pereant herbæ, pereant artefque medentûm, Gramina, poftquam ipsi nil profecere magistro. Ipfe etiam, nam nefcio quid mihi grande fonabat

Fiftu .

Fiftula, ab undecimâ jam lux eft altera nocte, 156
Et tum forte novis admôram labra cicutis,
Diffiluere tamen ruptâ compage, nec ultra
Ferre graves potuere fonos, dubito quoque ne fim
Turgidulus, tamen et referam, vos cedite fylvæ. 160

169

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Ipfe ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrafidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmq; Arvigarúmq; duces, priscúmq; Belinum, Et tandem Armoricos Britonum fub lege colonos; Tum gravidam Arturo fatali fraude Iögernen, 166 Mendaces vultus, affumptaque Gorlöis arma, Merlini dolus. O mihi tum fi vita supersit, Tu procul annofa pendebis fiftula pinu Multùm oblita mihi, aut patriis mutata Camœnis Brittonicum ftrides, quid enim? omnia non licet uni Non sperâffe uni licet omnia, mi fatis ampla Merces, et mihi grande decus (fim ignotus in ævum Tum licet, externo penitufque inglorius orbi) Si me flava comas legat Ufa, et potor Alauni, 175 Vorticibufq; frequens Abra, et nemus omne TreanEt Thamesis meus ante omnes, et fufca metallis (tæ, Tamara, et extremis me difcant Orcades undis.

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Hæc tibi fervabam lentâ fub cortice lauri, 180 Hæc, et plura fimul, tum quæ mihi pocula Manfus, Manfus Chalcidicæ non ultima gloria ripæ, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse,

Et

Et circum gemino cælaverat argumento:

189

In medio rubri maris unda, et odoriferum ver, 185
Littora longa Arabum, et sudantes balsama sylvæ,
Has inter Phoenix divina avis, unica terris
Cæruleùm fulgens diverficoloribus alis
Auroram vitreis furgentem refpicit undis.
Parte alia polus omnipatens, et magnus Olympus,
Quis putet? hicquoque Amor, pictæq; innube phare-
Arma corufca faces, et spicula tincta pyropo; (træ,
Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi
Hinc ferit, at circùm flammantia lumina torquens
Semper in erectum fpargit fua tela per orbes
195
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus,
Hinc mentes ardere facræ, formæque deorum.

201

Tuquoqueinhis,nec me fallit fpeslubrica, Damon, Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret Sanctáque fimplicitas, nam quò tua candida virtus? Nec te Lethæo fas quæfiviffe fub orco, Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultrà, Ite procul lacrymæ, purum colit æthera Damon, AEthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum; Heroúmque animas inter, divófque perennes, 205 AEthereos haurit latices et gaudia potat Ore facro. Quin tu cœli post jura recepta Dexter ades, placidúfque fave quicunque vocaris, Seu tu nofter eris Damon, five æquior audis Diodotus, quo te divino nomine cuncti Cœlicolæ nôrint, fylvifque vocabere Damon.

Ссс

210

Quòd

215

Quòd tibi purpureus pudor, et fine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginci fervantur honores;
Ipfe caput nitidum cinctus rutilante corona,
Lætáque frondentis geftans umbracula palmæ
AEternum perages immortales hymenaeos;
Cantus ubi, choreifque furit lyra mifta beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso.
Jan. 23. 1646.

Ad JOANNEM ROUSIUM Oxonienfis Academia
Bibliothecarium.

De libro Poematum amiffo, quem ille fibi denuo mitti poftulabat, ut cum aliis noftris in Bibliotheca publica reponeret, Ode. Strophe 1.

GE

EMELLE cultu fimplici gaudens liber,
Fronde licet geminâ,

Munditiéque nitens non operofâ,

Quam manus attulit

Juvenilis olim,

Sedula tamen haud nimii poetæ ;

5

Dum vagus Aufonias nunc per umbras,
Nunc Britannica per vireta lufit

Infons populi, barbitóque devius

Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio
Longinquum intonuit melos

Vicinis, et humum vix tetigit pede;

Antiftrophe.

Quis te parve liber, quis te fratribus

10

Sub